Mien vrouw het n minne hekel aan vliegen, dat was al zo toen ik heur kennen leerde en mij vertelde van heur eerste vliegvekaansie ooit noar Portugal, soamen met heur oldere zus. Ze wol et destieds gien woord hemmen, en har heur koaken tiedens de vlucht van Amsterdam noar Lissabon stief op nkander holden. Mor toen et vliegtuug n kleine twee uur loater landde op e nationoale luchthoaven Portela har ze t sweet ien e hannen stoan. Vanwege de spanning har ze tiedens de vlucht de vervoersbewiezen ien heur linkerhaand hollen, en toen ze noa de landing de papieren oprumen wol kreeg ze ien e goaten dat der van t papier niet bodde veul meer over bleven was. Et papier was kleddernat worden.
Jim begriepen wel dat de eerste joaren na ons trouwen de butenlaandse vekaansie meestentieds met e auto moakt wer. Dat was net zo goed n uutputtingsslag, tenminnen a-je ien één ruk deur noar Itoalië reizen – mor veur mien wederhelft was alles beder as dat je et contact met de oardbodem verloren – dat was ongelveer t slimste wa-der gebeuren kon. Ze zee wel es tegen mij: A-der wild har dat wij vliegen konnen, dan har e Schepper ons wel vleugels geven, toch?
Mor afijn, op n duur wer ons gezinnetje uutbreid – we kregen twee zeuntjes die op allerlei vlak sportief wadden, en zo kwam et der van dat we et toch mor n moal perbeerd hemmen, net veur dat we tien joar trouwd wadden. En as et dan toch met vliegtuug moest, dan mor vertrekken zo dicht meugelek bij huus – dat wer Eelde vanzulf, want e luchthoaven ien e kop van Drenthe bood rechtstreekse vluchten aan noar Mallorca.
En, eerlek is eerlek, de hinreis viel heur en mij niks oaf. Twee uur noadat we van Eelde vertrokken wadden landde ons toestel al op e landingsboan van Palma de Mallorca Airport. Of et nou deur de warmte kwam, de temperatuurmeter op et vliegveld gaf s mirregs om half vier al vitteg groaden aan, mor over de vliegreis hemmen we t eileks niet had. De beide kleine jonge mannen harren zo veul te bekieken, dat wij as olders der vanzulf ok wel reustig van werden.
Et vekaansiehuuske beviel ons ok prima, en met et hiete weer moe-je gewoon rekening holden, dan is et prima te doen. Dus gingen wij s mörgens al op e tied op stap, en zörgden wij der veur da-we zo tegen half twee bij ons vekaansiehuuske wadden, want van twee uur tot n uur of half zes was et ien buten niet uut te holden: sowieso altied vitteg groaden, en bij momenten ok wel vierenvitteg groaden Celsius. Dan zatten we ien e woonkoamer van onze vekaansiewoning, en harren we de dikke brune loeken potdicht – dan was et te doen. En tegen de oavend zetten wij een mooie loag koel woater op et terras, dan koelde alles mooi oaf. Ik dochde dat ik dat zulf uutvonnen har, mor toen we veur de eerste keer deur t ploatske liepen zagen we dat de Spanjoarden zulf ok op et terras zatten met heur voeten ien n teil met verkoelend woater.
Aan alles wen-je wel, we harren twee mooie weken op Mallorca en hemmen huul veul zien. Doarien wadden wij uutzunderings, want gien één hoadle et ien zien kop om fietsen te goan, of n auto te huren. Dat deden wij wel, en t was echt woar geweldeg. Ien et ploatske was et altied smoor drok, en toen we Cala d’ Or uutfietsten maarkten we votdoalek al dat et biezunder rustig werd, net geliek woar je kwammen . Zo zagen we boeren families die met de haand en met peerd en woagen de amandels van heur bomen hoalden. Zo het elk laand weer zien biezunderheden. Op e eerste dag harren wij met één van onze fietsen n lekke baand. We wadden nog gien viefhonderd meter bij et bedrief van de fietsenmoaker weg, gingen lopend terug om de pech te melden. De fietsenmoaker zee ien half gebakken Engels dat we de fiets hier wel ien e warkploats hin zetten mochten, en n aandere fiets pakken. Zo gezeid zo gedoan. Toen wij noa n onvergeteleke fietsweek de fietsen weerom brochten zagen we onze eerste fiets nog net zo stoan as we hem brocht harren, op et zulfde plak, met nog aal de zulfde lekke baand. ‘s Lands wijs, ‘s lands eer, wordt der wel zeid, en dat is ok zo vanzulf.
Haarscheurtjes
De tied vlugt a-je et noar e zin hemmen, en zo brak de dag aan dat we weerom reizen zollen noar Nederland. ’s Mörgens om vier uur zollen wij vanoaf et vekaansieadres deur de bus van e Tour Operator ophoald worden. Dus wij pakten ‘s oavends alles ien en koffer, op e nachtgoed noa, en gingen vroeg op berre.. Om drie uur ging de wekker, en om precies vier uur werden wij allemoal weer ophoald, uut ons complex stapten der zo ’n kleine twinteg man toegeliek met ons toe e bus ien. En tegen kwart veur acht werden we keureg oafzet op et grode vliegveld van Palma. En dan begunt et wachten, dat wieten joe net zo goed as ik. Paspoortcontrole, vervoerbewiezen werden controleerd, en veur de genen die veul draank iensloagen harren: die moesten heur melden bij de douane. Ons toestel zol om kwart veur tien vertrekken, en zo kwam et dat wij tegen twinteg over negen uut e vertrekhal noar et toestel lopen mochten dat op ons wachtte. Mien vrouw werd ienenen weer verdacht stil. Mor die stilte werd deurbroken deur n poar jolege mannen uut e Stad. Ze harren dikke lol, en e grootste grapjas van heur vieren meende dat e lolleg was toen der met n zwoar Stadjers accent zee: “Jonges, ik zie allemoal haarscheurtjes in de neus van ons vliegtuug. Volgens mij haalt hij Eelde niet”. De andere mannen vonnen dat ok wel lolleg en lachten met heur kameroad met.
Afijn, wij kregen n seintje dat we et vliegtuug ien mochten en we namen onze plakken ien. Vrouw was nog rusteg, mor toen de deuren dicht gingen vernam ik et wel aan heur: toen et toestel begon te taxiën noar de boan van vertrek har ze de spanning dik op et gezicht en ien e ogen stoan.
We harren n fijne reis tot halverwege de stewardess n mededeling veur ons har. Mor we konnen heur niet verstoan, de microfoon dee et niet, tenminnen, zo leek et mij toe. Der moes n tweede stewardess aan te pas kommen, mor die kreeg hum ok niet aan e proat. En op n gegeven moment wer de co-piloot uut e cockpit hoald en begon hij der ok met te prutsen. Wat mij opviel was dat der aan boord host gien één meer proatte. Ik proatte rusteg deur tegen mien buurvrouw, mor we wadden wel de enigen. Muus-en-muus stil wer et, ik keek achter mij en de grapjas die et over de hoarscheurtjes har vlak veur vertrek zat stief achter mij. Et sweet lekte hum van de kop. Hij was liekbleek, en het montuur van zien bril zat niet meer op e neus, mor letterlek ien zien gezicht dat opzet was deur de spanning. n Halve menuut loater har de co-piloot e microfoon fikst, en kregen we alsnog de mededeling, goed verstoanboar deur. Mor hij begunde met te vertellen dat der niks aan t haandje was, en toen ging der een zucht van verlichting deur et vliegtoestel. Alle 167 ienzittenden harren hum knepen as n olle dief. De piloot vertelde ons nog dat we precies op dat moment over Parijs vlogen, hij wees zulfs de glinsterende rivier de Seine aan. Op dat moment kwam der n stewardess bij de mensen langs om n attentie te brengen: we kregen per persoon n klein flesje sterke drank met et logo van de vliegmaatschappij op de verpakking. Mien vrouw zee niks, en sloeg hum ien één keer achterover, dit vanwege de zenuws. Ze keek mij dreks aan en vroeg of ze mien fleske ok hemmen mocht. Die sloeg ze ok ien één keer achterover, en toen wer ze rusteg. Toen we tegen kwart veur twaalf weer boven Eelde vlogen zee ze, terwiel we de Witte Meulen bij de landingsboan zagen: “met zo ’n hartversterkertje is de landing eileks niet zo slim meer, de landing gijt zo soepeltjes, ik kin me nou niet meer veurstellen dat ik bang was veur vliegen.” Mor ze har ok deurkregen dat ze niet de enege was met vliegangst. We werden deur mien vrouw heur olle lu oafhoald noa n prachtege reis. Om één uur zatten we aan de kovvie ien e zun ien Roon, 18 groaden ien ploats van vitteg, en t was goed om weer thuus te weden.
Bert Weggemans