Ginus is as enege van t gezin vrijgezel bleven. Zien broer en beide zussen binnen ienmiddels al lang trouwd en hemmen heur eigen gezin, met elks een of meer kiender. Ginus is stoapelwies met zien neefkes en nichtjes, speult groag n spelletje met heur, en wel der nou wint of verlust, dat moakt veur gieneen wat uut: wat telt is de gezellegheid aan t speulbord, en aan de mirregtoavel as ze logeren maggen bij heur oma en die vriendeleke ome Ginus, die altied grapkes moakt.
Hoe et zo kommen is wiet eileks niet een, zulfs moeke Gitje begript et niet. Heur jongste zeun is de meest socioale van de vier kiender die ze soamen met heur man Frans kregen het. Frans overleed toen der 56 was, en de oldste drie van e kiender van hum en Gitje wadden toen pabbe overleed al lang en breed toe huus uut. Op dat mement was Ginus met zien zeuvmtien joar nog niet zo ver, et was ja volkomen normoal dat er nog thuus woonde. En t was best gezelleg, hij en moeke met heur beiden.
En toen Ginus op zien achttiende zien beroepsopleideng tot technisch onnerholds monteur netjes oafrond har, en al binnen oafzienboare tied n nette boan vonnen har bij n groot technisch bedrief ien e stad, veraanderde der veur hum niet zo bodde veul: hij verdiende n mooi loon met prima secundaire arbeidsveurwoarden. Et duurde ok niet zo lang of hij kon hum al n eigen auto kopen. Eerst nog n tweedehandske, mor t joar doarop kochde hij hum al zien eerste nije Ford, et mark woar der al zo laang over dreumd har.
En noarmoate der verder kwam ien zien loopboan bij de Technische Unie ien e stad begon er hum al verder te ontwikkeln, wer kozen ien e ondernemingsroad, en twee joar loater wer der al veurzitter. Ginus vuulde humzulf gezien en veural gewaardeerd.
Veur hum wa-der eileks mor één grote liefde, en dat was de muziek. Ien de eerste joaren van zien beroepsopleideng ha-der örgelles had. En dat har zien hart stolen. Thuus ha-der ok al vrij snel n eigen örgel woar der noar hartenlust op speulde. En as Ginus zo mooi speulde dan hield zien mamme al vrij gauw op met et wark woar ze met doende was. Ze ging dan bij hum zitten op et olle bankstel en dan genoot ze, met heur ogen dicht.
Gitje dochde der wel es over, dat Ginus nog gien drokte har om n leuke vrouw op te zuken, om zien leven met deur te goan. Mor Gitje was n verstandege vrouw, die heur zeun niet oppittjen wol – dan dacht ze ien n stil moment eefkes noa, en kwam dan tot de conclusie dat et zo eileks ok wel goed was. Ginus was altied n serieuze jong west, hij har hum nooit zo bemoeid met jonges die verkering harren, hij von dat mor overdreven gedoe. En ondanks dat kon der met elkeneen van zien leeftiedgenoten hiel best opschieten en grapkes moaken.
Woar de jonges van zien leeftied al lang aan de vrouw wadden bleef Ginus hum verder bekwoamen ien e muziek. Hij beluusterde veul elpees van binnenlandse mor ok butenlandse toetsenisten, en toen der zo tegen de derteg liep kwam op n bepoald moment n oafvoardeging van de ploatseleke Nederlandse hervörmde kerk bij hum. Ze vuulden heur n beetje ongemakkelek om de grode vroag te stellen, mor uuteindelek kwam toch et hoge woord der uut: Tamminga, de viefenzesteg plusser die al sunds mensenheugenis et örgel van de dörpskerk bespeulde, speulde nog prima, mor et begunde veur hum zo langzoamerhand n opgoave te worden. Ginus was ja viefenderteg joar jonger, en ha-der veul zin in, en har ok veul meer energie ien zien botten. Want et trapke noar et örgelbeuntje was veur Tamminga gien kleinegheidje meer, en Ginus ging der speulenderwies op noar boven. Dat ha-der al onnervonden, want hij was dikwiels met Tamminga noar boven goan om hum te zien speulen. En vanaf dat zolderke har Ginus n prachteg zicht over de hiele kerk, en kon der iedereen zitten zien.
Dus nou de kerkenroad hum vroagen kwam of er der veur vuulde om vaste organist te worden van de kerk ien zien geboortedörp vuulde Ginus hum de gelukkegste mens op e wereld. Aale zundoagen speulen, veur zo veul volk – allinneg et idee al moek hum stoapel bliede. Dus zee der volmondeg ‘Joa, groag!’ tegen e mensen van et kerkbestuur. En hij begon wekeleks te speulen veur dik honderd man, en et ging goed, de mensen konnen goed met zien tempo metzingen, dus elkeneen was gelukkeg met de nije organist, en de nije organist zulf was messchien nog wel et meest gelukkeg van alemoal.
Zodoende wer Ginus ok ien eigen dörp n geziene man, en wer der net zo waardeerd as ien zien wark op e Technische Unie. Veur et volk ien et dörp wa-der ien et begun nog wat onbekend, mor dar veraanderde al gauw, want twee joar loater wer der ok al vroagd as dirigent van et jeugdkoor, die van de ene dag op de aander zunder dirigent was kommen te zitten. En doar ha-der ok hiel veul wille van. Nog meer zaggen de mensen hum as n woardevolle mede-dörpsbewoner, en steeg der ien de achting van iedereen.
Mor, eerleks woar, de mooiste diensten ien et joar wadden de leste vier weken veurafgoande aan et Kerstfeest. As de adventskeerzen stonnen te branden op e grode Oavendmoalstoavel veur ien e kerk, vlak veur de preekstoel. Ginus speulde dan of zien leven der van oafhing. De dag veur eerste kerstdag was traditiegewoon de generoale repetitie van de zundagschool.
Mor, eerleks woar, de mooiste diensten ien et joar wadden de leste vier weken veurafgoande aan et Kerstfeest
s Mörgens wa-der ok al actief west, Ginus har soamen met e aandere vrijwillegers van e kerk de hiele grode kerstboom versierd die doags derveur deur n koppel berestarke mannen toe de kerk iensleept was en doar op n mooie grode stander del zet was. De kerk har sinds joar en dag de mooiste kerstboomversiereng van de hiele regio, dat was de reden ok dat volk uut e wiede omtrek noar dizze kerk kwam om de kerstdiensten met te moaken, net zoas hier ien et Westerkwartier de kerk van Nijbert met e joarlekse kerstzangdienst smakvol zit, veural vanwege de sukerhartjes en warme sukkeloademelk.
Hoe Ginus et ok wendde of keerde, de oavendviereng veur e jeugd, doags veur eerste kerstdag was veur hum et mooiste moment van et joar. Doar was gien twievel over meugelek.
Ik was één van die kiender van dizze groep, n joar of elf was ik, as ik et goed terugreken, mor nooit van mien leven vergeet ik die blik ien Ginus zien ogen toen der et örgel net oafsloten har noa de generoale repetitie ; hij keek toe et kleine kerk-roamke uut achter zien örgel, et was nog mor net haalf vief s mirregs, en al pikkedonker, mor Ginus kon as enege zien wat wij niet zien konnen, wij wadden te klein om deur die hoge roamen ien buten te kieken. Hij keek over alles hinne en zee: ‘Jonges, het begunt zachtjes te snijen – dit kin niet missen, we kriegen en widde kerst. Ik wens jim alemoal hiel gelukkeg Kerstfeest!’
