Dat ik n fan ben van et Olle Diep huuf ik jim niet meer te vertellen. Doar heb ik et ienmiddels al voak genog over had ien mien streekverhoalen. Diskeer komt et Diep wel ter sproake, mor eileks meer as stille getuuge. Et iewen olle woater dat ooit ien open verbiending ston met wat wij tegenwoordeg Waddenzee numen leit ja ien n prachteg natuurgebied dat Olle Rijt hiet, of ien et Nederlands Oude Riet. As jim regelmoateg over de Rieksweg A7 rieden vanuut de Stad richting Drachten dan kommen joe zulfs langs et Tankstation anneks Verzorgingsplaats De Oude Riet, zoas de ANWB et op de grode blauw-widde borden aangeft.
Dat dit n hiel bezunder mooi gebied is harren wij al ien e goaten toen we ien 1983 ons huus kochten ien e bebouwde kom van Nijbert. Toeristisch gezien wa-der genog moois, mor et was alemoal nog niet as zodoaneg faciliteerd. Dat is vandoag de dag, host vitteg joar verder ien e tied, wel eefkes aans.
Der binnen wandelpoaden aanleid rondom et Steenhuus – wij moesten doar met onze eerste ien e kienderwoagen kiend èn woagen over dikke modder plazzen hinne tillen. En et pad van e Mölnweg noar et Steenhuus zat vol met goaten die aale poar moand weer opvuld werden met puun, dat net zo haard weer del zakte ien e zaachte grond. Eén veurdeel har die roegte wel: onze eersteling was wat ze tegenwoordeg een ‘huilbaby’ numen, en a-der weer zo’n reer-bui har dan wa-der mor één manier om hum stil te kriegen. Vrouw en ik keken nkander aan en zeden dan: we moeten nog mor eefkes n rondje over de bolderboan noar t Steenhuus. Zo gauw as wij dan de ree op liepen die tegenswoordeg Iwemalaan hiet, en de kienderwoagen lekker roeg over de puun-stenen hobbeln lieten, wa-der stil, onze stamholder. Dat roege holtern en boltern von-er geweldeg. Dan reden we hum noar huus, en sliep er al. Dan kon er zo ien één partoer deur toe zien ledikantje ien.
Toen onze oldste veurspoedeg opgroeide en ok nog een broertje kreeg, duurde et niet zo bodde laang of de kleine mannen wollen wel een keer vissen. En zo begonnen onze joarenlaange vis-oaventuren laangs et Olle Diep. Vizzen bij et Sluuske vonnen ze prachteg, net zo goed as ien e bocht bij Hoge Tilweg/Hooiweg Luukswol. En toen ze dat alemoal wel genog zien harren vroegen ze of we nog verder konnen laangs t Olle Diep. Dat deden we zo begun joaren negenteg ien de immense stilte laangs t Diep richting Moarum. Oorverdovend stil was et doar, et enege geluud dat we heurden was of en toe de koekoek – en wieders was et stil.
Da’s nou wel aans. Wij wadden noamelek niet de enigen die dit een plakje van grode schoonheid vonnen, want op n gegeven mement wollen we doar weer vizzen, mor toen ston doar zo ienenen n dikke bouwkroan, en zagen we de stiepen van een holten brug ien et woater van ons mooie diep. Wat moest dit worden dan? t Antwoord kwam niet laang doarnoa: der was een fietsbrug aanleid tussen Hooiweg Luukswol en de Roordagweg ien Nijbert. De jonges en ik vonnen dat ieweg zunde, want wie zol doar nou langs kommen? Ok doar kwammen we al gaauwachteg achter: et bruggetje was nog mor net kloar of tientallen fietsers moeken der al gebruuk van, en et was doan met de rust op ons visplakje.
Niet laang doar weer noa wer der al n bankje hinne zet veur fietsers die heur bienen eefkes rust geven wollen. En toen kon je et vizzen wel hielmoal schudden.
Afijn, et wende wat, en noa n half joar of zo gingen we toch mor weer es kieken, en warempel, s oavends viel et met. We konnen weer onze hengels uutgooien. En we zagen toch ok wel de schoonheid van et bruggetje. En lachen om wat de jeugd der ien schreven har met dikke swadde viltstiften: Een grapjas har der op maggeld: Help Ik Versuup! En n aander har doar weer op reageerd met de tekst der vlak onder: Dat Is Niet Verkeerd! Kiek, dat wadden de sociale media halverwege joaren negenteg. Gien bedreiging te bekennen die vandoag meer regel as uutzundering is.
Onschuld zoas onschuld mor wezen kin.
Mor de overheden, woaronder de gemeente Moarum, wadden nog niet kloar met de “ontwikkeling” van et Natuurgebied de Oude Riet. Want zo ienenen wer der een gigantische vogel-uutkiek-hut hinne zet. Compleet met rieten dak, en wel tien verschillende luukjes woar vogeloars ien stilte heur favoriete vogelsoorten bekieken konnen, zunder dat ze ien e goaten liepen. De pers kwam der over toe, en mooie stukken verschenen ien Dagblad van t Noorden en ien de regionoale kranten. Mooi, prima, die ontwikkeling.
De vogelhut ston der nog gien twee moand of de kranten schreven over n agressieve okstersoort, die de nok en de randen van et dak van e hut aantast harrren, want et zorgvuldeg aanbrochte riet was kapot of zulfs hielemoal vot sleep. De journalisten schreven al begripvol over dizze bezundere vogels die et riet dat ze votsleept harren bruken gingen veur heur nusten. Fijn dat die jongens van de krant zo veul begrip veur de oksters van et Olle Diep harren.
Ienmiddels harren wij onze eerste hond aanschaft, n blonde labrador, die deur de dierenarts van de Kliniek ien Moarum al vrij snel de bijnoam van Marathonloper kreeg. Want dizze hond liep tien joar laang alle doagen aan mien fiets, en ien aal geval tien kilometer elke dag. Op et hoogtepunt van zien kracht liep er vittien kilometer aan één stuk deur.
Mor goed, op n gegeven mement is t vrijdag noamirreg, et wiekent stijt veur de deur. Nog mooi eefkes de gelegenheid om met e hond over Luukswol te fietsen en dan via et bruggetje met de Vogelhut weerom noar huus. t Is prachteg juni-weer, de hond lopt gestoag ien zien lange-afstand tempo aan de fiets as ik ien e verte bij de Vogelhut wat getik heur – t liekt wel asof der metoal op steen slagt. Ik fiets met de hond over et bruggetje en zie twee bezundere oksters ien körte broek die met heurt snoavels noar gold zuken ien e t beton van et fiespad. Allinnig de snoavels binnen niet van bot, mor van iezer- ze hemmen heur bij smid een poar pikhouwelen moaken loaten die ze toegeliek bruken kinnen as snoavels. Dizze oksters binnen al niet zo bodde jong meer, ik schat tussen de 25 -35 joar, ien swembroek, blond hoar, blode pens en knap brutoal. Ze goan gien centimeter aan e kant, zo dat ik der met e hond om hinne fietsen moet. En ze doen wel heur best, wat ze hemmen al beste goaten sloagen ien t wegdek van et nije fietspad, doar moet bepoald echt wel n kostboar schat onder begroaven leggen.
Bert Weggemans