Mien kerstverhoal gijt over Londen. Nou zallen jem zeggen, woarom hielmoal noar Londen, is Nuus Nijbert sums niet mooi genog? Ik vertel jem mien eigen kerst
In jannewoari 1981 bennen mien vrouw en ik ien t Stadhuus van Grunn ien t huwelek treden, zoas dat zo mooi hiet. We waren nog studenten destieds, dus zo bodde veul geld harren we niet. Mor je wieten hoe as dat gijt, we kregen al gaauwachteg betoald waark, en ien t noajoar zeid mien vrouw tegen mij: destieds hemmen we rusteg aan doan, ik bedoel met huweleksreis enzo – we kinnen onze huweleksreis nou wel n beetje uutbreiden met beveurbeeld n reisje noar Engeland. Wat dachst doar van: de Kerstdoagen deurbrengen ien t laand woar Christmas zo n gigantisch groot feest is. En bovendes binwe ok van t gezeur af: mien olden: Komen jullie met kerst bij ons? – en dien olden: Kom je diskaant nog op mit de Kerstdoagen? Wij kniepen der lekker tussen uut met ons beiden. De vrouw har der over noa dacht, want ze har al n hiel mooi aanbod vonnen ien e reiswinkel van V&D: een viefsterren hotel ien t Westend van Londen veur veul minder as de helft van e pries. Nou, zeid mien vrouw, zo n kaans kriegen we niet gauw weer. Zel we t doen
t Leek mij nog hielmoal niet zo verkeerd, dus ik was al gaauw deur de bocht: we doen t! De volgende dag hemmen we e reis boekt, en begonnen we met t verzoamelen van de reispapieren: tickets, paspoorten, reisverzekereng, en zukswat meer. Jem wieten vast wel wat ik bedoel. We harren besloten dat we het Engelse geld doar opnemen zollen, want as je die ponden hier van te veuren bij de bank kopen dan betoal je sowieso de hoofdpries, banken wieten dondersgoed hoe ze winst moaken moeten. Wiest wat, zee mien vrouw, as we nou es contant 40 gulden Nederlands geld metnemen, dan hemmen we ok nog wat veur onderweg, mocht dat neudeg wezen.
En zo brak woensdag 23 december aan, dag van de afreis. We gungen met e trein via Rotterdam noar Vlissingen, en vandoar uut met e boot noar de Engelse hoavenploats Sheerness. t Was echt roeg weer, t was kold, t störmde beheurlek, moar een mantje van de veerbootdienst woarschouwde ons al dat as we ien Engeland aankommen zollen, we doar een flink besnijde wereld aantreffen zollen. t Liekt der op, zee er, dat we host wel zeker een witte kerst kriegen. Doar konnen wij ons niks bij veurstellen, want hier was alles nog gries en grauw en moddereg.
Mor de man kreeg geliek, toen wij ien e Engelse hoaven aankwamen zagen wij n hiel witte wereld. En t snijde nog volop, en t zol de kommende doagen ok nog wel snijen blieven, zeden de Engelsen aan boord tegen ons. Afijn, wij met e trein van e hoaven noar hartje stad. En toen t leste eindje nog van t station noar ons hotel ien West Londen. Doar kwamen we s oavends tegen n uur of elf aan, we warren goed verreisd, zeg mor. Mor toen we t hotel ienkwammen zagen we pas hoe luxe alles doar was, zoiets kin je eileks allinneg van e televisie of van films. En wij bleven ons verboazen, want toen wij onze koamer veur t eerst ienkwammen vuulden wij ons net twee kleine kiender ien sprookjeslaand. Want n koamer! Leek wel n zoal zó groot. En wat n meubilair: Jongens Jongens wat mooi. En n tillevizie zoas we nog nooit zien harren. Mor goed, t was zo goed as middernacht, en we warren best moe, zeg mor gewoon kapot, dus tied om sloapen te goan. We deden t beddelampke uut en vielen vot ien sloap. En wat hemmen we sloapen, as n stel marmotten, as n stel rozen, zo hemmen we sloapen, en die bedden die warren ok al zo geweldeg: twee meter breed, twee meter lang, en zo lekker zacht, doar kwammen we veurlopeg nog niet weer uut. Op n gegeven mement een van ons beiden wakker – hoe loat zol t wezen: mien vrouw heurde da k wakker was en zee, jonge sloap deur, asjeblieft! Sloap deur, want t is ja nog balke duuster. Dat was ok zo, en ik viel weer ien sloap. Mor n toer loater warren we allebeide kloar wakker, mor t was zo vremd, t was nog aal baalke donker. Mien vrouw knipte t beddelampke aan en liep noar t roam toe om de gordienen open te moaken. Met n ruk schoof ze de zwoare gordienen aan e kaant, en op t zulfde mement stroomde t volle daglicht toe de koamer ien. Moest es kieken zee ze, t is al volop dag. Toen pakde ze heur horloge derbij en ik heurde dat ze schrok: weet je hoe laat het is? t Is verdikkeme al vijf over half twaalf! En we moeten nog geld halen, t is de dag voor kerst. Dus vlug e kleren aan en op noar t postkantoor om geld op te nemen. Gelukkeg was t postkantoor dichtbij, mor t was ien verband met e kerst gesloten. Dan t volgende postkantoor, viefhonderd meter verderop: ok al gesloten vanwege de kerst. En t derde postkantoor was ok al gesloten, mor har n briefke op t roam plakt: allinneg t hoofdpostkantoor op Trafalgar Square was de dag veur kerst geopend. Wij rinden die kaant op, want we begonnen m wel te kniepen , stel je veur dat we doar ok veur e dichte deur kwamen. Noa nog weer es vief menuten hardlopen kwamen we eindelek op het grote plein ien t Centrum aan – en ik zee tegen mien vrouw: hier binwe goed, want der stonnen al wel zo n viefhonderd man te wachten veur e iengang van internationoale postkantoor.
Mor t vremde was: de rij met wachtend volk wer niet körter mor eerder langer. Eefkes loater heurden we de Big Ben klok twaalf keer sloan, en toen kwam der weer zo n guteg Engels mantje ien uniform van de Engelse PTT aan, bij de veurdeur van e hoofdiengang, en wij dachten: hij let ons der ien, mor we harren t verkeerd: Hij sloot de deuren af, zwaaide nog Merry X-mas noar ons, en toen liet er de Luxaflex noar beneden. Op de butenkaant konnen we lezen: dit hoofdkantoor is op e dag veur kerst om 12.00 gesloten, en opent weer op maandag 28 december. De menegte wachtende minsken kreeg ien e goaten dat ze veur Jan met e körte achternoam aan t wachten waren, en begon te roazen, ze warren woedend, en begonnen op de deuren en roamen van t kantoor te bonken, mor t hielp heur niks, de deuren waren gesloten, en dat bleven ze ok.
[quote]De menegte wachtende minsken kreeg ien e goaten dat ze veur Jan met e körte achternoam aan t wachten waren, en begon te roazen, ze warren woedend, en begonnen op de deuren en roamen van t kantoor te bonken, mor t hielp heur niks, de deuren waren gesloten, en dat bleven ze ok.[/quote]
Vrouw en ik kieken mekoar aan: wat nou: hoe moe we nou geld opnemen, want dit was onze enege meugelekheid west. En geld opnemen uut e muur zoas we dat nou kinnen was er toen nog hielmoal niet, dat most toen nog uutvonnen worden. Ik zee: we goan noar t hotel, messchien kinnen ze ons doar helpen. Mor de mevrouw van e receptie zee dat ze ons niet aan geld helpen kon, dat kon allinneg ien gevaal van zoaken van leven en dood. Mor gelukkeg is mien vrouw altied nuchter, en zei, niks aan te doen. Het hotel is betaald, het ontbijt ook, dus daar hebben we geen zorgen over. Laten we dan eerst maar die veerteg gulden alsnog omwisselen, en dan van dat geld wat boodschappen halen. Zo gezeid zo gedoan, we gungen noar zo n klein Indisch winkeltje woar ze allerhaande levensmiddelen verkochten veur n kleine pries. We hemmen doar veur vier pond etenswoar kocht, en hielden toen van de twaalf pond die we veur onze guldens weerom kregen harren nog acht over. Nou, zeid ze, dit deuske met eten doar moe we t met doen met kerst, t is niet aanders, e we hollen nog acht pond over veur wat warms te hoalen. Wij brochten onze schatkist met etenswoar veur de kommende doagen noar onze hotelkoamer en bennen toen de stad iengoan. t Was n drokte van belang, t was ok ja de dag veur kerst. Net n mierenbult jongens, zo drok was t overal. Mor we warren aankommen ien e stad van onze dreumen: Londen, en dat ien n mooi wit kleed. Dit pakken ze ons niet meer af, zee mien vrouw: Een witte kerst ien Londen, en genog eten om te overleven. We sjouwden zo es eefkes laangs allemoal stoatege gebouwen, en wij verwonderden ons der over dat alles nou nog mooier leek as normoal: de kerstverlichteng die ien e hiele stad ophongen was was al zo mooi, mor dit witte winterkleed moakte alles nog mooier. s Oavends hemmen we ons brood met koek opeten ien t hotel. We hemmen tv keken en toen om n uur of negen nog eefkes ien buten. Leek ons wel mooi, met dit mooie winterweer. En zo kwamen we tegen n uur of half tien aan bij Downing Street en liepen noar e ambtswoneg van mevrouw Thatcher, destieds premier van Engeland. Der was gien mins te zien doar, allinneg veur de deur van Thatcher ston zo n Engelse plietsieagent, zo n Bobby, en die vroeg ons wat we aan t doen waren. Hij was bliede dat er wat te proaten har want hij har niks te doen en was slim vriendelek. We vertelden ons bezundere verhoal, en hij zee: ok zunder geld kinnen jem veul zien ien e stad. As jem loos bennen dan loop je eefkes deur noar t plein van Trafalgar Square, hij zeid: doar is aal joar n hiel mooie kerstzang met minsen over e hiele wereld. En t kost jem niks. Wij hemmen hum bedankt en bennen rusteg aan noar Trafalgar Square kuierd, we harren nou ja toch gien hoast meer. t Viel ons sowieso al op dat t zo rusteg worden was overal: van t lawaai van overdag was zo goed as niks meer over, zo stil was t nou. Gien buzzen, allinneg hier en doar n taxi, dat was alles. Toen we richteng Trafalgar Square liepen kwamen der op eens hiel mooie klanken onze kaant op: wonderlek mooie klanken Noel…Noel…Noel…Noel We konnen de mannenstemmen van de vrouwenstemmen onderscheiden, t klok hemels mooi. En onze politieman har geliek kregen: op t plein stonnen n poar duzend minsen veur een podium met n soort feesttent as overkappeng. En as t koor ophield met zingen dan kwam der een soort dominee noar veuren om te woord te doen. Bennen der ok minsken uut Korea hier? Joa hur, twee jongelu kwammen noar veuren en wensten alle minsken Gelukkeg Kerstfeest ien heur eigen toal. En doarna was Japan aan e beurt, en toen Nederland. Twee jonge Nederlanders stapten noar veuren en wensten iedereen ien t Hollands Gelukkeg Kerstfeest en een mooi Nieuwjaar. En zo gung t deur, tot ongeveer middernacht, t moment dat Kerst aanbrak. Vrouw en ik keken mekoar met troanen ien e ogen aan, omdat we getuge warren van zoiets specioals. Een ervoareng om nooit te vergeten!
[quote pull=”right”]En zo kwamen we tegen n uur of half tien aan bij Downing Street en liepen noar e ambtswoneg van mevrouw Thatcher, destieds premier van Engeland.[/quote]
Eerste kerstdag binwe noar Hyde Park goan – hielemoal ienpakt ien n deken van snij, en we hemmen de Royal Albert Hall zien, en t prachtege beeld van Victoria en Albert, ok al ien e snij. En we dwoalden deur n oase van rust: een stad met 8 miljoen ienwoners was totoal tot rust kommen, totoale stilte. En we konnen gewoon ieskold midden op stroat lopen op de drokste stroat van e stad: Oxford Street, en der was gien verkeer te bekinnen. Wat n wonderlek mooie eerste kerstdag. Onnerweegs hemmen we een eenvoudige warme moaltied ophoald ien n klein Indisch eethuuske. Doar hemmen we veur drie pond een degeleke moaltied had. En e tweede kerstdag hemmen we as warme moaltied ieders twee lekkere hamburgers hoald, met siepels en ketchup – de saus was ja nog groates ok! En toen was aan t enne van de tweede kerstdag tied om terug te goan van ons hotel met e trein noar e boot: en wij beseften ons dat we prachtege doagen had harren. Een witte kerst ien prachteg versierd Londen, wat wollen je nog meer. Toen we aan boord kwamen van de boot zagen we dat doar ok een klein postkantoortje was woar we geld opnemen konnen. En toen bleek dat we van onze twaalf ponden noodgeld nog vier pond overharren. We keken mekoar es diep ien ogen en dachden allebei t zulfde: je hemmen niet veul geld neudeg om kerstfeest te vieren. En aan boord hemmen we t ok rusteg aan doan, want we warren zou weineg wend, en woarom zollen je dan meer uutgeven as neudeg is? Dizze kerstdoagen, dit kerstfeest, was veur ons allebeide een lesje ien nederegheid, en we bennen der niet minder van worden, eerder rieker. Ofsluten wil ik met t kerstkoartje dat ik vandeweek toestopt kreeg van mien vaste verkoper van de daklozenkrant op e Leek: in mooi, eenvoudig en duelek handschrift lees ik de mooie wensen van Florin, ien t Roemeens: Gelukkig Kerstfeest, en Goed Nieuwjaar. Dat wens ik jem ok alemoal, en koester mekoar ien e liefde die jem soamenbiendt.
Bert Weggemans