ZEVENHUIZEN-Abdul woonde aan het Bosplantsoen in Zevenhuizen en verhuisde vorig jaar met vrouw en kind naar Leek. Daar heeft hij heimwee naar Zevenhuizen. Een kopje koffie drinken bij de buren, een praatje maken of ondersteuning bij het oppakken van het leven in Nederland is er in Leek net als in Tolbert, Grootegast of Niekerk niet altijd vanzelfsprekend bij. Hoe anders in Zevenhuizen, waar bewoners zelfs zorgen voor een zak met Sinterklaascadeautjes bij de ‘Nieuwe Westerkwartierders’. Dat is voor een groot deel te danken aan Jenny, Jelly en Gea.
Het is voor de ‘Nieuwe Westerkwartierders’ in één woord geweldig wat deze dames te weeg hebben gebracht. Het regelen van een taalcoach, met elkaar eten, zwemlessen voor de kinderen, hen betrekken bij diverse activiteiten in het dorp (zoals de 7 van 7huizen, schaatsen, Koningsdag, braderie, intocht Sinterklaas), zorgen voor een bed en bankstel, ondersteuning bij gesprekken met maatschappelijk werkers bij SPiNN in Leek, het geven van een fiets, klusjes in tuin en huis, leren dat je in de winter de thermostaat hoger moet draaien voor warmte tot aanwezig zijn bij de bevalling. “Het zijn mijn vrienden,” zegt Hidat uit Eritrea die met haar man en dochter in de M.A.D. Bakkerstraat in Zevenhuizen woont
Startdienst
Het begon met de startdienst van de PKN kerk in september 2016. De commissie die de dienst voorbereidde ging leden van de kerk interviewen. Zoals het oudste lid dat al 105 jaar was. Gea Veldman: “Ik noemde ook een Eritrese man die hier was komen wonen. Het leek ons leuk om hem ook te interviewen. Zo gezegd zo gedaan.”
Jenny Paauw had de man leren kennen nadat ze vanuit haar huis in de Groene Borg naar buiten zat te kijken. “Het was hartje winter en uit de woningen zag ik rook uit de pijpen op het dak komen, maar uit eentje niet. Toch kon je zien dat daar iemand woonde. Die man kwam ik tegen in de kringloopwinkel en hij zei dat de verwarming kapot was. Ook de elektriciteit deed het niet, want er brandde nooit licht. Wold en Waard is toen benaderd voor reparatie. Maar wat bleek, de man wist niet hoe hij de thermostaat moest bedienen of gebruik kon maken van elektriciteit.”
Tijdens een wandeling kwam Jenny er achter dat Abdul, zo heette hij, ook een vrouw had die zwanger was. Om een lang verhaal kort te houden, als oma was ze uiteindelijk bij de bevalling aanwezig. “Het kind was bij de geboorte helemaal blank. Ik sprak daar met de dokter over, maar die vertelde dat het pigment door de vele energie die de baby heeft gebruikt later aan de oppervlakte komt.”
Terug naar de startdienst. Abdul was daar niet aanwezig, wel in het filmpje waarin hij werd voorgesteld. Hidat was er wel met haar dochter. Bij binnenkomst waren alle ogen op haar gericht want ze had voor de gelegenheid een feestelijk gewaad aangetrokken. Voordat er met elkaar zou worden gegeten vroeg Jenny het woord. Hidat had die week net een ongeluk gehad met de fiets in de Auwemalaan. Die was geheel aan barrels en of er iemand was die een fiets over had. Dat was Jelly.
Jelly Veldkamp: “In de garage stond een fiets die we nooit meer gebruikten. We hebben een afspraak gemaakt, zodat Hidat kon kijken of de fiets geschikt was. Hij paste precies. Al pratend kwamen we erop dat Hidat een taalcoach nodig had. ‘Dat is leuk voor mijn moeder’ zei mijn dochter. “Ik had er wel tijd voor en vond het fijn dat ik Hidat op deze manier ook kon helpen,” vertelt Jelly. Al snel at Jelly ‘enjera’s’ bij Hidat en Hidat hollandse kost bij Jelly en haar familie.
Gea besloot om elke week twee maal Tereza te gaan voorlezen en een spelletje met haar te spelen. Tijdens de kerkdienst stonden er ook klusjesmannen en tuinmannen op om te helpen. Dat licht bij Abdul brandde in no-time, even een peertje in de lamp draaien.
Veel Nieuwe Westerkwartierders worstelen niet alleen met het trauma dat ze in hun land van herkomst hebben opgelopen. De gezinnen zijn vaak door oorlogsomstandigheden uit elkaar ‘gescheurd’. Schiphol is de plek waar mensen vaak weer worden herenigd. Maar dan moet je er wel eerst naar toe. Jenny vertelt over een Eritrese vrouw uit Leek waarmee ze geregeld naar het reisbureau is geweest en die haar kinderen kon ophalen.
[quote pull=”right”]Ik heb toen de dominee in Leek gebeld en gevraagd naar degene die de vluchtelingen doet.[/quote]
“Ik heb toen de dominee in Leek gebeld en gevraagd naar degene die de vluchtelingen doet. Ophalen is altijd korte termijn werk, maar ondanks pogingen vanuit de kerk was er niemand te vinden. Gelukkig heb ik zelf mensen uit Leek bereid gevonden naar Schiphol te rijden”, vertelt Jenny. Met haar innemendheid zul je haar ook niet snel iets weigeren. Begin dit jaar is Hidat met haar man Rezene herenigd. Dat was een groot feest met veel Nederlandse en Eritrese vrienden. Samen eten en samen dansen op Eritrese muziek en zelfs de polonaise met Frans Bauer. Ze hopen dat de 14-jarige broer van Tereza, die ze al vier jaar niet hebben gezien, ook naar Nederland mag komen.
Sint en Kerst
In de schuur bij de camping aan de Bremerweg is er Kerst met Hollandse boerenkool en Eritrees eten gevierd. Daar waren ook de gezinnen uit Leek en Tolbert bij. Sinterklaas hebben de drie dames afgelopen jaar met Hidat en haar acht jaar oude dochter Tereza gevierd. Ook nodigden ze de Eritrese Letensea uit die net in Zevenhuizen was komen wonen. Gea: “Op school praten de kinderen over wat ze in de schoen hebben gekregen. Tereza had ook een schoen met een wortel bij de deur neergezet, maar daar zat de volgende ochtend niets in. Je moet ook maar net weten hoe Sinterklaas dat regelt.”
Billy Turf
Elly de Vries, mede organisator van de Billy Turf tocht, benaderde de dames met de vraag of ze met de ‘Nieuwe Westerkwartierders’ hapjes voor de wandeltocht wilde maken. Dat leek hen een goed idee en ze besloten dat Gea hierin de leiding nam. Gea bracht het hapjesidee ter sprake met een Syriër die ze ontmoette tijdens de zwemles van Tereza. “Hij wilde wel mee doen. In Zevenhuizen waren inmiddels meerdere nieuwe Westerkwartierders komen wonen: uit Pakistan, Eritrea en Irak. En degenen die er al woonden hebben we ook gevraagd: Somaliërs en een Syriër. Ze wilden allemaal meedoen.” Ze moesten zorgen voor 1700 hapjes die tijdens de tocht werden geserveerd. Die vonden gretig aftrek. “We moesten aan het eind improviseren om genoeg hapjes te kunnen aanbieden. In het begin wilden mensen wel meer proeven. Er zijn trouwens drie vergaderingen aan voorafgegaan en toen hadden we alles rond!” vertelt Jelly.
[quote pull=”center”]Als ik later boven hoop te komen dan wordt mij niet gevraagd hoe mijn huis eruit zag en wat ik op mijn bankrekening had staan, maar wat ik voor mijn medemens heb gedaan. [/quote]
Het zich inzetten voor de vluchtelingen vindt Jenny een verrijking van haar leven. “Vluchtelingen zijn vaak depressief. Je hoeft niet veel te brengen, een arm om de schouder, elkaar groeten en een beetje gezelligheid.” Ze doet veel meer dan dat en helpt vluchtelingen ook bij de gesprekken die ze met instanties en advocaten voeren. Gea en Jelly vinden de trauma’s wel confronterend. “We doen wat we kunnen doen,” geven beiden aan. Jenny helpt vanuit haar geloof. “Als ik later boven hoop te komen dan wordt mij niet gevraagd hoe mijn huis eruit zag en wat ik op mijn bankrekening had staan, maar wat ik voor mijn medemens heb gedaan. Ik ben niet zomaar op deze aarde, ik heb een taak te vervullen.” In Zevenhuizen wordt de club die hulp aan vluchtelingen aanbiedt steeds groter. En laten we hopen in het hele Westerkwartier.