Ien mien leste verhoal heb ik jem verteld van mien doagelekse loopje met onze hond, en dat ik dan onnerweegs aan e Boerakkerweg altied wel eefkes een gesprekje heb met e schoapen van e schoapenboer die zo uutzunderlek best veur zien dieren zörgt. Van kleins af aan heb ik van mien olders leerd dat jem goed wezen moeten veur dieren, en zo heb ik eigleks altied wel n bezundere band met dieren ien t algemeen had.
Mien pabbe en mamme harren n boerenstee van een dikke acht bunder, en doarnoast harren ze ook wel wat vee. Uut mien kienderjoaren, toen mien pabbe nog boer was, kin ik mij nog hiel best ons peerd veur de geest hoalen, een prachtege, donkerbrune merrie. En onze beide koeien, noatuurlek, mien pabbe har ze de noamen Lutina en Albertina metgeven. Vremd, he, nou ik dit verhoaltje schrief kommen die noamen ook zo mor weer noar boven. En we harren n beheurleke schuur woar mien olders zo n dikke zeuventeg pieken ien hielden. Ik bin n noakommer, dus ik heb ook n hiele periode van de boerderij niet met kregen, mor mien mamme vertelde dat ze ook joaren laang wat zwienen had harren. Pabbe gung deurgoans noar t laand met t peerd, en molk s mörgens en s oavends de beide beesten. En mamme heur toak was dan om veur de zwienen en de pieken te zörgen. Mor schoapen, nee die harren ze nooit hollen, doar harren ze niet zo veul met.
t Was dan ook n hiel bezundere ervoaring toen ik van mien oldste zus, die allaang t huus uut was, heurde dat zij en heur man een mooi groot schoap kocht harren, die ze bij huus hollen konnen. Ze harren een flinke woning met n haalve bunder grond kocht ien een dörp vief kilometer verderop. Mien zwoager vertelde dat ze t schoap kocht harren vanwege de melk, en omdat ze dan geliekertied t gras mooi kört hollen kon, dat scheelde hum weer flink wat waark met maaien en zuks wat.
Twee zundoagen verder gung ik met mien pabbe en mamme op e fiets noar heur toe, en dan kon ik ook mooi eefkes t schoap bekieken. Veur mij was t ook wel bezunder, want ik har nog nooit n schoap van zo dichtbij zien. Der waren wel wat boeren bij ons ient dörp die schoapen hielden, mor die harren dan zeg mor van kuddes van rond de honderd schoapen, mooi ien e wol, en ze moeken ook altied wel n bietje lawaai, mor omdat ze voak ver toe t laand ien stonnen har ik der feitelek niet zo veul bindeng met.
Net veur t mirregeten zegt mien zwoager tegen mij dat er t schoap verstikken wol, en hij vroeg mij of ik met wol, dan kon ik ook mooi eefkes kennes moaken met dit nije lid van de femilie. We liepen um de doevehokken hinne (mien zwoager was al sinds zien kienderjoaren een erkende doevemelker), en toen we de bosschages achter ons loaten harren zaag ik ien e verte, achter op t heem, t schoap stoan. En ook al was de afstand best groot, zelfs dan leek t nog groot schepsel.
Ach, zee mien zwoager tegen mij, messchien viendst doe t wel mooi om t schoap eefkes op t hoalen, dan kinst ook geliek beetje aan t dier wennen. Ik was negen, en t leek mij wel grappeg, om t beest eefkes op te hoalen. Hij zee: doe kunst gewoon de stik omhoog trekken, en dan lopt ze vanzölf met die met noar veuren toe. Nou, ik har mien instructies kregen, en wis wat k doen mos. Ik liep rusteg t heem af, noar achter, noar t schoap. Des te dichter ik bij t schoap kwam, des te groter wer ze, zo leek t wel. Ik ston nou vlak veur t schoap, en ze begunde drekt al te mekkeren, en heur ogen keken mij enthousiast aan, net zo as n hond jem ook aankieken kin. Ik perbeerde heur eefkes te aaien, en dat liet ze wel toe, maar ik was toch wel onner e indruk van t beest. Veurzichteg liep ik om heur hinne, en bukte mij om de stik uut e grond te trekken. Die stik zat nog best vast, en t duurde al met al wel n poar menuten veur ik hum lös kriegen kon. En warempel, zo opeens, schoot e stik lös, en geliekertied begunde mien zwoager uut e verte te roepen: Ja, Ja, kom mor heur. En hij har t nog niet zeid of t schoap begunde te rennen jongens, dat was niet zuneg. En nou har t schoap wel n mooie snelheid, mor ze was hielemoal vergeten dat ik nog aan de stik hung. Ik kon der niks aan doen, mor ik laag ien n fractie van n seconde plat, toen t schoap begunde te rennen. En op de een of aandere menier voelde ik mij toch wel verantwoordelek veur t dier, en ik hiel de ketting van e stik goed vast. Toen t schoap ophield met rennen keek ik opeens tegen de schoenen van mien zwoager aan, die breeduut ston te lagen. Kiek, Bertus mien jong, zee er, dit is nou n schoap.
t Oaventuur stijt mij nog bij as de dag van guster, mien eerste kennesmoakeng met n schoap, t was om noeit te vergeten. En t is ienmiddels al een dikke viefteg joar leden. Respect veur alle dieren, mor zeker veur e schoapen, want zij bennen staarker as meningeen denkt.
Bert Weggemans.