Roelof Hijlkema was een icoon in het Westerkwartier

DOEZUM/KORNHORN-’Ik kijk nooit terug’ staat er op een grote foto van Roelof Hijlkema. De foto heeft ooit in het landelijk politieblad gestaan. Want Roelof was politieman in het Westerkwartier en organiseerde 22 jaar lang het Internationale Politie Wielergala in Kornhorn. Daarnaast maakte hij zich verdienstelijk voor Kornhorn, onder meer als (ere) voorzitter van de IJsbaanvereniging, die hij mede heeft opgericht, en voorzitter van de Culturele Commissie.Hij las ook met grootse gebaren preken in ‘zijn’ kerk, de inmiddels opgeheven Gereformeerde Kerk te Kornhorn. Met dit verhaal kijken we wél terug op een icoon in het Westerkwartier.

Voor iedereen die Roelof heeft gekend, maakte hij een onuitwisbare indruk. Hij had een streng rechtvaardigheidsgevoel en nam geen blad voor de mond. Hij had een hekel aan mensen die het achter de ellebogen hadden. Bep is nog steeds heel verdrietig sinds Roelof op 17 juli is overleden. Deze week is ze nog met beide families naar Nieuw Toutenburg in Noord-Bergum geweest voor een herdenking. Als ze over Roelof vertelt heeft ze geregeld een twinkeling in haar ogen. Over bijvoorbeeld de herinnering dat ze hem voor het eerst zag.

“Ik woonde in Feerwerd, een klein dorpje in de gemeente Ezinge. Van mijn zus hoorde ik dat er een nieuwe politieagent in Ezinge was. ‘Er is een nije politieman ien Ezinge. Die kin zo mooi scheuveln, dat is een lust om noar te kieken.’ In zijn strakke outfit zat hij heel diep en maakte prachtige slagen. Dokter Smits uit Kornhorn zei ooit dat hij maar model moest worden op de tekenacademie, vanwege zijn gespierde benen. De vlam is overgeslagen toen ik chauffeur werd van de jury van het wielerfestijn dat hij in Ezinge in 1983 en 1984 organiseerde. Het vrijgezelle leven beviel me goed, maar ik vond het een interessante welbespraakte man en hij had meer te vertellen dan alleen onzin. Roel kwam al snel bij mij inwonen in Feerwerd. In april 1985 gingen we verhuizen van Feerwerd naar Doezum. Roel werd overgeplaatst van Ezinge naar Opende. In 1985 zijn we getrouwd.”

Melken

Roelof was de zevende in een gezin met tien kinderen. Ze woonden op een boerderij op Trimunt, die in 1962 afbrandde. Samen met zijn oudste broer, die als enige van de kinderen ook is overleden, waren ze zondags de klos om te melken. “Dat had vader zo bepaald omdat zij niet studeerden. Roelof vertelde nooit zoveel over vroeger, hij liet niet veel los. Roel kijkt nooit terug. Ik heb zijn ouders ook niet gekend.”

Op zijn zestiende ging Roelof werken op de melkfabriek in Marum. Dat hield hij na een paar jaar wel voor gezien en hij ging alsnog aan de studie: bij de marechaussee. “Dat was een harde opleiding waarbij je moest knielen voor je meerdere. Toen is hij ook met sporten begonnen. Hij ging voor de winst. Hij was geen teamplayer. Hij voetbalde wel in Opende, maar gaf de bal niet veel af. Scoren deed hij daarentegen wel. Hardlopen, schaatsen en wielrennen lagen hem beter. Hij is meerdere keren uitgeroepen tot Nederlands kampioen van de politie en heeft vele wedstrijden gereden in binnen en buitenland.

“Aan het eind van zijn leven was het zijn grote wens om zijn sportinstructeur van de marechaussee nog eens weer te ontmoeten, die schaapherder geworden was. Het was een emotioneel weerzien. Na acht jaren bij de Marechaussee te hebben gezeten is hij naar de Politieschool gegaan in Apeldoorn. Al met al heeft hij 43 jaren voor de overheid gewerkt.”

Roelof kwam uit een gereformeerd nest en ging elke zondag met zijn moeder mee naar de kerk in Opende. “In Kornhorn gingen we als gezin naar de Gereformeerde kerk. Hij is zelfs acht jaar scriba geweest. Verhalen en verbalen op papier zetten ging hem heel goed af. Op een gegeven moment werd hij gevraagd als preeklezer. Dat deed hij met hart en ziel. Vrijdags na zijn werk pakte hij de tas met preken en zondags kende hij de preek uit zijn hoofd. Met weidse gebaren stond Roelof vol overtuiging op de kansel. Ik zei weleens dat het ook wel wat minder kon. Zijn lijflied was ‘Mijn Jezus ik hou van U’. Vooral ‘U, want hij moest niets van ‘je’ en jou’ hebben.”

22 jaar lang zette hij Kornhorn op de kaart met het Internationale Politie Wielergala. De wielrenners werden ondergebracht bij gastgezinnen. Een concept dat prima werkte. Het hele dorp was betrokken. Het begon in 1989 met 30 deelnemers en op het hoogtepunt in 2008 tijdens het Europese Kampioenschap waren er 110 renners. Twee keer is het niet doorgegaan, tijdens de mond-en-klauwzeer epidemie en in 2004 toen Roel een hersenvliesontsteking kreeg.

“In 2010 vond het gala voor de laatste keer plaats. Het werd steeds moeilijker om sponsoren te vinden en ook bij de vrijwilligers kwam de klad erin. In januari 2009 kwam Roelof in aanmerking voor de Abel Tasman Penning. Samen met Sjanet Drost,die medeorganisator was van de Wielergala’s in Kornhorn. Deze penning wordt uitgegeven aan personen die veel voor de gemeente Grootegast hebben betekend: “als blijk van waardering voor de tomeloze inzet voor het Politie Wielergala te Kornhorn in de breedste zin van het woord.”

In juni 2011 is Roel koninklijk onderscheiden (lid in de orde van Oranje Nassau) voor al zijn verdiensten in het dorp, zoals voorzitter van Plaatselijk Belang, voorzitter Culturele Commissie, voorzitter IJsbaanvereniging, scriba van de kerk, 17 jaar lang het kerkblad samenstellen (samen met Bep). Daarnaast organisator van het Wielergala en lid van de werkgroep ‘Kornhorn Vitaal’.

De hersenvliesontsteking in 2004 was het begin van Roelof zijn ellendige ziektegeschiedenis. “Ik dacht toen al dat hij onder mijn vingers door zou glippen. In hetzelfde jaar kreeg hij twee hartinfarcten. Tijdens een zeven uur durende operatie hebben ze alle verkeerde cellen rond het hart weggebrand.”

Dankzij het sporten en een sterke wil had hij een sterk lichaam en krabbelde Roel er steeds weer bovenop. Na de beroerte in 2013 ging het langzamerhand bergafwaarts. “Roel had afasie, heel moeilijk voor een man van zoveel woorden. Ik werd zijn mantelzorger. De laatste vier jaar waren heel intens, we hebben nog nooit zoveel gehuild en geknuffeld. In maart van dit jaar zijn we nog naar Spanje geweest, maar daar wist hij naderhand niets meer van.”

De grenzen van zijn ziek zijn werden steeds weer verlegd. In mei kreeg hij last van clusterhoofdpijnen en moest aan de zuurstof. Roel overleed deze zomer op 17 juli op 66 jarige leeftijd. Op de begrafenis in ‘zijn’ bomvolle kerk is nog gesproken door de vertegenwoordiger van de Belgische Politiesportbond: Thierry de Bilde uit België.

Naast Bep heeft Roelof dochter Annika met vriend Rik en kleindochter Charlie en zoon Tjalling met vriendin Kelly achtergelaten.