A-je aandere mensen tegenkommen, woar dan ok, dan kin dat sums mooie, woardevolle momenten opleveren. Op e meest aledoagse plekken hemmen je zunder dat je der ooit op rekend harren een gesprek met een dat joe nooit meer vergeten zel. Dat kin bijveurbeeld op e grode parkeer ploats op Nienoord,of a-joe de auto parkeren bij Aldi of Jumbo. En a-je dan thuuskommen dan wieten je van te veuren al dat je doar ien aal geval met joen huusgenoten, man, vrouw of kiender, over proaten goan.
Onze jeugd is ienmiddels al laang uutvlogen, mor toch hemmen vrouw en ik et der nog wel es over, over de joarenlaange kampeervekaansies met e tenten, noar binnen- en butenlaand. Met e tent kamperen deden we al toen we nog verkering harren, en toen der kiender kwammen binnen we doar gewoon met deurgoan, zo grofweg van 1991 tot 2007. Met e tent noar Oostenriek, Zwitserland, Frankriek, Duutsland en Engeland wat de grode gezinsvekaansie betreft, en ien aal geval vlak veurdat de scholen weer begonnen nog eefkes een kleine week noar onze vaste camping op Callantsoog, aan de Noordhollandse kust.
Die leste week veur dat e zummervekaansie ten enne kwam heurde der standoard bij, en messchien wel ien t biezunder omdat Klein Begin, zoas de noam van de camping was, een nul-sterren camping was. Niks gien luxe, gewoon mooie rume koavels, die joe zulf uutzoeken konnen, zunner dat je et plak aanwezend werd. Voldoende wc’s en wasgelegenheden, en eenvoudege òfwashokken.
Doar harren we t aaltied ongeleuflek noar ons zin. Et publiek doar op Klein Begin was hiel verschillend ien soamenstelling. Veul Grunnegers en Drenten die der net zo over dochten as wij, veul studenten met rugtasjes op e rug, nek of scholder, en een handvol Duutsers die der ok elk joar weer op oafkwammen met caravan of camper. En et mooiste was: elkeen hiel rekening met e aander. t Was alsof je voelen konnen dat de kampeerders van Klein Begin uut et zulfde holt sneden wadden. Nooit overlast, ok niet as de studenten om één uur s nachts terugkwammen uut e kroeg. Ze hielden heur rusteg, je konnen deur et tentdoek hinne allinneg heur gedempte stemmen heuren.
Ien et joar 2000 kregen wij zulf ok wat gasten met. De beide jonges van mien vrouw heur oldere zuster vroegen of ze met moggen, dat vonnen wij prima vanzulf, en onze drie eigen noakommelingen stonnen de juichen toen ze heurden dat et deurgoan zol. Afijn, de jonges heur olle lu brachten die zundagmorgens veur de mirregboterham de beide jongkerels bij ons, en soamen met heur loadden wij onze auto ien. Toen kwam de boterham, en noa et eten konnen we met nkander de pabbe en moeke van de jongens uutswaaien, en et feest kon begunnen. Wij reden met twee auto’s noar Callantsoog toe, omdat zeuven personen en onze hond, die ook met mog, niet ien één auto pasten.
De week op Callantsoog vloog veurbij, aan zee is et ja altied mooi, en de jeugd vermoakte heur prima. En onze hond Caesar, een blonde labrador van zes joar, har et prima noar zien zin., die genoot altied wel as der kiender ien e buur wadden. En de buren op e camping wadden ok prima, je moeken altied wel eefkes een proatje met nkander over t een of aander.
Rusteg oademhoalen
Mor de eerste mörgen dat we ien onze tent op Klein Begin wakker werden harren we diskeer dreks al ien de goaten dat der wat aanders was as aandere joaren. Veugoande joaren brochden wij de hond noar opa en oma ien Roden omdat zuks rusteger was. Mor de jongelu harren ons al tieden vroagd of Caesar ok met mog. En dit keer harren wij toestemd. En omdat et volgens ons rusteger was a-de hond bij ons ien e tent sloapen zol harren wij zien mat en zien kleed bij ons ien e veurtent leid. Ik was n poar moal wakker west die nacht, en har de al die keren eefkes luusterd of er goed met hum ging. En die poar die dat ik wakker west was heurde ik de hond hiel rusteg oademhoalen. En zogauw ik zien oademhoaling heurde viel ik zölf ok ien sloap.
Toen et licht begon te worden meende ik dat ik hum niet meer heurde, mor dat was vast verbeelding docht ik half sloap-dronken. Ik har net op mien horloge keken en zag dat et goed half negen was toen der opeens een mannenstem vlak bij onze tent klonk. Mor, et was gien Nederlandse stem. Et klonk warempel as Duuts. Ik schoof uut mien sloapzak en stapte toe de veurtent in. De hondenmat en et kleedje lagen nog keureg op et plak, mor de hoofdpersoon zulf, zes-joarege Caesar was poter. Hij had de poten nommen, zallen we mor zeggen.
Mor veur we ien paniek schieten konnen was et probleem op oplöst: ik dee de butenrits van de tent open en doar ston een allervriendelekst Duutse campingbewoner, en vlak noast hum ston onze vrolek kwispelende Caesar. Wat n opluchting, ik dee de hond gauw zien riem om en zetten hum vast aan zien eigen stik. Ik bedankt de Duutse man vriendelijk veur et terugbrengen van onze hond. Wij stonnen der nog mor net één nacht, en hij ston met zien gezin op een veldje verderop, mor har ons aankommen zien, met de blonde hond.
t Was prachteg mooi weer, en we kwammen met n beiden ien gesprek. Et bleek dat hij net as wij leroar was, ien Duutslaand, op n school veur moeilek lerende kiender die ok ploagd werden deur gedragsproblemen. En toen kwam de hond uut e mouw: et bleek dat er biezunder goed met labradors overweg kon: hij zee: wij geven eileks elke dag bij ons op school les met standoard derbij een hond die de hiele dag bij de kiender is. De hiele drokke kiender worden doar een stuk rusteger van, en dan valt et leren schrieven en rekenen en lezen heur ok n stuk makkeleker.
Ik von et geweldig om te heuren, en zal dizze man met zien biezundere verhoal nooit meer vergeten. En we harren zulf ok weer wat leerd, over et belang van et dier veur de mens.
Een uur loater swom Caesar ien e Noordzee, veur et eerst ien zien leven: een ervoaring die ok veur hum onvergetelek was.
Bert Weggemans