Halverwege joaren zeuvemteg ging ik vanuut et Zuudoosten van Drenthe noar Grunnen. Ien Ter Oapel har ik eindexoamen doan veur t atheneum, en mien docenten harren mij eileks al van begun oaf aan stimuleerd om deur te goan, met n studie aan e universiteit. Mien keuze viel op Engelse Toal– en Letterkunde aan de universiteit ien e Stad.
Mien eerste koameradres was aan e Kraneweg – wat n overgang, vanuut et landeleke leven ien Drenthe noar n redelek drokke stroat ien et Westenne van de Stad. Ik nuum et nou mor bij de noam van et kroegje schuun tegenover mien koameradres. Westend, de kroeg woar Griepskerker troubadoer Gert Sennema zien liedjes op ienspireren liet.
Afijn, je wieten wel hoe studenten doen, ze blieven niet altied op t zulfde stee. Dus noa n tiedje belandde ik op koamers aan t Hoendiep. As ik s mörgens ien et keukentje aan e stroatkant mien thee-wotter opzette, dan verboasde ik mij iedere keer weer over al dat volk dat vanoaf Hoogkerk noar e Stad toe fietste. Wat harren ze altied n gang op e ket, t was één lange stroom van minsen die ongeleuflek gehoast wadden, alemoal onnerweg van huus noar t wark.
Op n mörgen kwam de huusboas eefkes langs veur n proatje, hij woonde al hiel laang aan t Hoendiep, en kon ok mooi vertellen over dizze hoek van e Stad. Op n gegeven mement wees er mij op n woonboot, die recht tegenover onze woning ien t wotter van t Hoendiep oafmeerd lag.
“Doar woont Karel, hielmoal allinneg, en al k wiet niet hoe laang al. De buurt nuumt hum meestentieds Kareltje, n best mantje woar gieneen last van het. Kareltje is hier destieds kommen te wonen met zien vrouw. Mor et duurde niet zo bodde laang, toen ze bij hum vot ging, en Kareltje doar allinneg op e woonboot achterbleef .Kareltje was e hiele doagen bij huus, of liever zeid, op zien boot, en was doar op zien plek.”
Mor ja, alles veraandert, ok aan t Hoendiep. Op e krusing van de Rembrandt van Rijnstroat en et Hoendiep wer n nije betonnen brug aanleid. Dan konnen de minsen vanuut de Van Rijnstroat rechtstreeks de Admiraal de Ruyterloan en de Peizerweg bereiken, want die hiele buurt moest alle doagen n flink stuk omfietsen, en et leek t Gemeentebestuur van de Stad goed om die Peizerwegbuurt wat beter te ontsluten.
De aanleg van de nije brug duurde host n driekwart joar – et lawaai was niet van de lucht, mor Kareltje trok hum der niks van aan. Hij ging gewoon zien eigen gangetje, en bemoeide hum met gieneen. De nije brug werd ienmiddels al ien gebruuk nommen, en de minsen moeken der dankboar gebruuk van.
Op n dag komt Kareltje noar mien huusboas toe en vertelt hum dat er n nije reloatsie het. Hij vertelt mien huusboas dat der al weer host n joar verkering het met n gescheiden vrouw uut e Oosterhoaven. De reloatsie bevalt beiden hiel best, en Kareltje vertelt dat der eileks wel van t Hoendiep vot wil, om zien woonboot ien e Oosterhoaven òaf te meren. Zien nije vrouw is ien die wiek van e Stad geboren en getogen en wil doar ok wonen blieven. Op et Hoendiep voelt ze heur niet thuus zeit ze, mor de boot bevalt heur op zich wel prima. Kareltje het ienmiddels al n vergunning aanvroagd veur n nije ligploats ien e Oosterhoaven, en die vergunning bliekt veur de gemeente gien probleem te wezen.
“Nou heb ik al es eefkes probeerd of ik hier met mien woonboot wegkommen kin, zeit er tegen mien huusboas, mor ik heb zien dat mien boot net niet onner de nije betonnen brug deur kin, hij is net tien centimeter te hoog. Nou kin ik vanzulf een bedrief ienschoakeln om mien boot hier weg te hoalen, mor dat gijt alles bij n kander zo kleine vierduzend gulden kosten, en dat begroot mij, dus dat goan we niet doen.”
Mor, hoe dan wel? Mien huusboas zigt wel n meugelekheid. “Hoeveul minsen kinnen der bij dij aan boor?”, vragt er aan Kareltje. “ Nou ja, zeit er, der kin genog volk op, de boot is steveg genog om n groot gezelschap droagen te kinnen.” ‘ Nou, zeit de huusboas: wees nou es loos, man, doe neudegst gewoon n man of honderd uut of ze n kwartier aan boord kommen willen bij dij, en dan wordt de boot n hiel stuk zwoarder, en komt er vanzulf n stuk dieper te leggen.’
“Mor, hoe kom ik nou zo mor aan honderd man?”, zeit Kareltje.
“Wiest wat, zeit de huusboas, doe hangst gewoon n bord op e boot met dien oproep om groates twee borrels op te hoalen ien ruil veur n kwartiertje bij dij aan boord te blieven. Kinst et best n zotterdag uutkiezen en n tiedstip dat de veul volk op e been is. Bijveurbeeld tussen twee en drie uur s mirregs. En astoe de doatum en et tiedstip op dien bord schriftst dan kommen der gegarandeerd minsen genog om dij en dien boot onner t brugje deur te kriegen. Tweehonderd borrels bist dan kwiet, mor das nog laang gien vierduzend gulden.” Dat liekt Kareltje wel wat. Hij moakt een mooi holten bord woar der alle gegevens op schildert. Over twee weken zal t zo wied wezen.
Tweehonderd borrels bist dan kwiet, mor das nog laang gien vierduzend gulden
Nou ging ik voak genog nog ien t weekend noar huus, mor moest diskeer beslist hier blieven, zeit de huusboas, we kriegen hier wat bezunders te zien. Dus ik bleef dat bewuste weekend ien e Stad om te zien hoe alles verlopen zol. En joa hur, die zotterdag begunde et al tegen half één drok te worden aan de overkant. Tegen tien veur één ston der al n man of vitteg, en de huusboas zee tegen mij: “ Gijst ok met, dan helpen wij Kareltje verhuzen. En volgens mij is de boot nou al zwoar genog.” Kareltje was slim wies met zo n hoge opkomst. Iedereen kreeg alvast de eerste borrel, en toen veurbijgangers ien e goaten kregen dat t allemoal echt deurging en ieder beloond werd met de beloofde borrels kwammen der nog meer minsen aan boord, tot et schip toe e nok toe vol was.
De stemming aan boord was prima, en tegen half twee zette Kareltje de motor van zien boot ien werking. We voarden van t Hoendiep oaf richting et diep wat veur t Station langs lopt. Mor, we moesten eerst nog zien dat we onner de brug deur kwammen. t Werd spannend, mor t kon net. We hielen niet meer as twee centimeter over, en toen t schip aan de aander kant onner de brug deurkwam ging der een groot gejuich op. Kareltje meerde zien boot oaf tegenover t station, woar der de tweede borrel uutdeelde, en de minsen bedankte veur heur welwillendheid.
En zo was Kareltje veur n betoalboare pries verhuusd van Hoendiep noar Oosterhoaven, ien ruil veur n poar borrels, en n stuk medemenselekheid. Wij hemmen hum niet meer terugzien op t Hoendiep, en nammen aan dat der tevreden was doar, met zien nije vrouw.
Bert Weggemans