’t Westerketier is machteg mooi, dat kinnen jem zulf ale doagen zien as je goed om joe hinne kieken. De holtwalen, Coendersbos, Steenhuus, Eendenkooi Ollekerk, Jilt Dieksheide, Leekstermeer, de Haspel, de wierde van Aizing en goa zo mor deur.
Toen onze kiender klein waren en we niet met vekaansie konnen deur omstannegheden gingen wij host elke dag op e fiets met e kleine mannen en loater ok met ons wichtje noar Nienoord. Dat was zowat n soort van vanzulfsprekendheid. As wij met e fiets ien Midwolle aankwammen en onze eerste stop moeken bij t Theehuus, woar ze behalve ijs ok nog n prachteg glieboantje veur e kiender harren, dan begunde t feest al: eerst eindeloos van e kleine glieboan oaf, dan n wodderijske ophoalen bij de minsen van t Theehuus, en as de kleintjes genoten van t lekkere ijs, dan gungen de oogjes al weer twinkeln as ze ien e verte de stoomfluit heurden van de kienderstoomtrein op Nienoord. Wij harren meestentieds wel n stuk of wat tienrittenkoarten bij ons, zodat de kiender drekt bij aankomst op Landgoed Nienoord noar t perron vlogen om et treintje op te wachten. En zo gauw as er aankwam hiel snel n plakje bemachtegen aan boord van de Nienoord Express, dat was de grootste lol van alemoal.
Dat is veur ons al weer hiel laang leden, kleine kiender worden groot, en ze bennen al laang uut t olderlek stee wegvlogen, de pervinzie ien, t laand ien. Wonderlek eileks dat ik er tot veur kört host niet meer kwam. Tot ien meert van dit joar, toen ik t verzoek kreeg om veur t groates toeristische bladje Welkom in het Westerkwartier n museumbezoek te brengen aan Museum Nienoord. Door komt dan een verslag van mij van, met n bijheurend gedicht ien t Westerketiers, en t bladje wordt overal bij winkels hinne leid zodat minsen uut e buurt, of minsen die hier op vekaansie bennen zien en lezen kinnen wat der alemoal te doen en te zien is hier bij ons. Ik har n afsproak met museumgids Appie Smilda, die met zien 82 joar op e teller nog genog energie har om mij gedurende drie hele uren rond te leiden deur zowel t Depot van t Rijtuigenmuseum as deur de pronkzoal van dit bezundere museum en deur Borg Nienoord zulf. Ik was diep onner e iendruk van wat meneer Smilda mij alemoal zien liet en van de verhoalen die er mij vertellen kon. En zo kwam et dat ik ien n kleine derteg joar weer aanstoken wer deur de schoonheid van Nienoord, woar ik ien dizze corona-tied hoast doageleks eefkes aanland om met e hond een loopje te moaken. De Duutse herder van ons is ienmiddels de dertien al passeerd, en volgens de dierenarts ien Moarem heurt er bij de alersterksten, want zo veul herders boven de tien bennen der niet die nog joarleks veur de APK veur honnen langskommen veur de ienentengs. Hart en longen bennen nog prima, zee er, en wat lopen betreft: gewoon deurgoan, mor niet te ver vot, en de lengte van e wandeling aan e hond zulf overloaten. Dan gijt er niet over zien grenzen hinne en kin er nog wel n pooske pleziereg verder leven.
Is hond oud
Nienoord is hiel geschikt veur dit soort loopjes, en de hond kin e grode borg-tuun mooi overzien, t is hum niet te swoar en aalgedureg kin der mooi eefkes leggen as ik een bankje opzoek. Zo ook veurege week zundagmörgen. t Was stil ien e borg-tuun, hier en doar liepen der wat wandeloars, mor veul waren et niet. De grote massa lopt ja deur noar t stoomntreintje.Wij harren net onze rustpauze had bij et eerste bankje, en begonnen aan onze tocht dwars deur de tuun, et rosarium, en toen op e Schelpengrot aan, woar die mooie legende aan verbonden is. t Leste bankje, iets veur de iengang van e pronkzoal van et Rijtugenmuseum en e Schelpengrot, was bezet. Der zaten twee minsen te genieten van de stilte van e zundagmörgen. Ik groette beide minsen, en kreeg vot reaksie weerom, benoam van e vrouw: “Is hond oud?” vroeg ze. Ik vertelde heur dat de hond al stok-old is, mor nog wel levenslusteg en gezond. Der ontstond n soort kleine conversoatsie, t wer mij dudelek dat de vrouw oorspronkelek uut Polen oafkomsteg was, en hier met heur Nederlandse man ien Leek beland was. t Feit dat de vrouw niet hiel vloeiend onze toal sprak weerhield heur der niet van t gesprekje uut te breiden: “Hond is oud, oe bent oud, joelie zijn oud. Hond is geloekeg, hij wil graag bij oe zijn. En jai wil groag bij hem zijn. Joelie zijn geloekig”.
Ik dacht bij mijzulf: wat bezunder is diit! Wat dizze vrouw ien eenvoudege woorden zeid is zuver de woarheid, ok al stoan je der zulf niet ale doagen bij stil. Bliekboar is der een Poolse mevrouw veur neudeg op dit bankje ien Park Nienoord om te heuren dat je gelukkeg bennen. De zundag kon veur mij en de hond niet beter begunnen.