Jim kennen et vast wel as joe kiender kregen hemmen: ze stoan nog mor op e hoogte van de keukentoavel en dan is der al genog om aan pabbe en mamme te vroagen. Eén van de dingen die mij et meest bijbleven is: “Pap, mam, mogen we een hondje? Vriendjes op school hebben ook zo’n lief hondje, toe, mogen wij er ook een?” Ik was niet zo bodde enthousiast – want: woar begun je aan? Dus pabbe hiel de boot wat òf – “Jonges, dat kan later nog wel”. Teleurgestelde gezichtjes vanzulf, want dit was niet hielmoal et gewenste antwoord.
Toen werd mamme onder vuur nommen: “Toe mam, we vinden het zo leuk, en dan hebben we ook iemand om voor te zorgen, zoals jullie voor ons zorgen. We zorgen dan voor z’n brokjes, voor vers water èn we gaan elke dag met hem lopen”. Et klonk mooi, mor ik was der nog niet van overtuugd. Mamme had net eefkes n aander luusterend oor, en t leek heur eileks wel mooi veur de kiender. Toen mamme der niet al te slim tegen was kreeg ik weer de eer: “Toe pap, het lijkt mamma ook wel leuk, en wij vinden het echt geweldig als het mag. Toe, please” en ze keken met met hun drieën smekend aan.
Ik reageerde nog wat veurzichteg: “Stel dat der bij ons n hondje ien huus komt, wel zörgt der dan veur? Jim zeggen nou wel wat joen goeie bedoelings binnen, mor t is wel elke dag hè?” De jongen begonnen ien e goaten te kriegen dat der messchien toch n kansje was dat heur wens om n hondje te kriegen thuus vervuld worden zol. “Wij lopen er mee, elke dag, en zorgen voor hem.” Nou, dan kieken we ien e zummervekaansie wel of der n geschikt hondje te vienden is.” Mor ik was al te loat: mamme had al n advertensie opdukeld woarien labrador puppies aanboden werden. Ik wol nog wachten, mor vrouw en kiender wadden dol enthousiast en wollen dreks wel opbellen. En dan is de stand vier tegen één en toen zee ik ok: Probeer et mor.
Der ging n hiel gejuich op, mamme belde de fokker op, ien t noorden gelukkeg: Twiezelerheide, doar moek n femilie rekloame met n nust zeer mooie labrador pups: der zaten acht pups ien et nust, twee swaarde, één bruun, en de aandere vief wadden blonde pups, zo vertelde de fokker, Willem Hiemstra. Wij moeken n ofsproak, en we konnen dreks smirregs al langs kommen. Tegen uur of half vier parkeerden wij de auto veur de woning van de familie Hiemstra, en we werden slim hartelek ontvangen deur de fokker en zien vrouw. Ze vertelden dat ze al joaren fokten met heur labrador teef van Engelse ofkomst. Ze kreeg aal joar nust uutzunderlek mooie jongen, en ze wadden altied gezond.
Nou moeten we ok wel eerlek bekennen: man en voruw zörgden fantastisch veur e dieren: n hiele schuur was ienricht as hondenverblief veur moeke en heur acht jonge labradors. Wij wadden doar ien e derde week van juni, en de temperaturen liepen al mooi op noar zummerse hoogte: ien buten was t al knap warm. Hoe zol de temperatuur ien et hondenverblief weden? Mor dat was dik veur nkander. Boven et nust van moeke Lizzie draaide volop n airco die ondanks de warmte ien buten veur n heerlek fris binnenklimoat zörgde. De minsen wadden heur tied al veuruut. Willem vertelde dat dit n combi was veur warme en kolle lucht. Dus as et soavends wat kil begon te worden dan konnen ze met één handbeweging et toestel op verwarmen zetten, zodat moeke en de jongen de alderbeste verzörging kregen die ze heur mor wensen konnen. Joa, en toen was ikzulf ok wel over.
De kiender stonnen host te daansen om et nust, zo bliede wadden ze.
De kiender stonnen host te daansen om et nust, zo bliede wadden ze. “Nou, zee Willem: de beide zwarte en de chocolade-bruine pups heb ik al verkocht aan andere mensen, jullie mogen één van de vijf blonde uitzoeken.” Dat werd nog n hiel spektoakel, want: wat is de goeie? Uuteindelk kwam één klein pluzebolletje host over de raand van t nust noar ons toe krupen, en met ons vieren vonnen we dat dizze et mor morden moest. Mor ja, de hondjes wadden nog mor zes week old, en we konnen ons hondje, een reu die we de noam Caesar gaven, vanof acht week bij Hiemstra ophoalen. Afijn, joe kennen et verhoal wel: dik twee week loater wa-der al weer n hoogtepunt: we konnen ons hondje ophoalen ien Twiezelerheide. Eén groot feest, om n hiel klein hondje: hij werd tiedens de autorit bij mamme onner de bijriedersstoel zet, en doar wa-der host nog te klein veur – zo klein wa-der nog. Thuus werd zien komst as n echte gezinsuutbreiding vierd: nog net gien beschuut met moeskes, mor t scheelde niet veul.
Om n lang verhoal kört te moaken: t hondje ging deel uutmoaken van ons gezin. En mensen, wat n drokte hemmen je met zo’n kleine droktemoaker. De kiender wadden der slim wies met. Mor et lopen … dat ging nog niet zo mor. De eerste keer dat vrouw en ik heur Caesar aan de honneriem metgaven kwammen ze al noa vier menuten weer thuus: Ze wadden nog niet om ons huus hinne lopen of de hond ging ien stoaking. ”Hij wil niet lopen, der is niks aan zo” zeden ze. En toen gebeurde wat ik al veurzien had. De rest van zien vieftien en half joar heb ik met hum fietst en lopen. Te meten noar de kilometerteller aan mien fiets het der ien zien eerste tien levensjoaren n dikke derteg duzend kilometer bij mij aan de fiets lopen. Oerstark wa-der, ok volgend onze dierenarts ien Moarum.
Mor ja, as n hond zo laang bij jim is dan bennen der onnertied nog hiel wat oaventuren die je met et dier metmoaken. Toen onze reu dik n joar was, kwam de vroag van de kiender of Caesar ok met op vekaansie mog. Wij gingen dat zummer n week kamperen op Terschelling, doar heb ik jim al es eerder over verteld ien Een blonde vrouw en n swaarde labrador, met alle komische verwikkelingen die doarbij te kieken kwammen. Mamme en ik dochten der goed over noa en zeden dat dit ien aal geval beter was dan zo’n jonge hond noar n pension te brengen. De kiender wadden stoapel bliede toe ze heurden dat wij et goed vonnen dat Caesar met mog. Mor goed, de dag van et vertrek komt dichterbij, en we hadden al hiel wat spullen doags te veur ien e auto opborgen. s Mörgens et alderleste, en… de hond vanzulf. Die was drok, minsen, jim willen et niet geleuven. Mor goed, de kiender wadden ok al zo drok vanwege de opwinding van de vekaansie. Toen wij zo goed als alles pakt hadden kwam de jongste zeun bij ons: “Heeft een van jullie mijn stuiterbal gezien?” Oudste zeun zeit: “ik zag hum zo eefkes nog ien e hal leggen, onner de trap”. Jongste der hinne, hij wa-der zo weer. “Niks zee-der, weg!
Jonges, we gaan,!” zee mamme, “nu geen tijd meer om te zoeken, we moeten wel op tijd bij de boot zijn in Harlingen, anders gaat onze vakantie niet door”. Dat hielp. Ien n ogenblik zat iedereen op zien plak en de reis kon begunnen. Wonder boven wonder wadden we nog op e tied bij de veerboot die ons noar et mooie waddeneiland brengen zol. De reis gung goed, de hond hiel hum verdacht rusteg, hij lag zo mor onner een van onze stoelen. Ien e hoaven van Terschelling- West werden we ofhoald deur de caming eigenoars die ons noar ons verblief brochten: de camping had drie huuskes, en verders allinneg koavels veur tenten en caravans. Wij hadden veur dit joar n huuske huurd, veur de verandering.
t Huuske viel alleszins met. Netjes, en gezelleg, en n mooi stuk gras der om toe. Tegen een uur of tien soavends gingen onze jongsten op berre, en de oldste liep nog eefkes met mij met, om soamen nog even Caesar uut te loaten. Toen we weerom kwammen werd et ok tied veur de oldste om noar zien sloapplak te goan. Tegen twaalf uur was et ok onze tied, en we sliepen net as de kiender as n stel marmotten. Tot zeuven uur aander mörgen. Eén van de kiender heurden we de trap oflopen noar de wc, want die bevond hum ien de hal. Toen heurden we ienenen een kreet van beneden kommen. “ PAP! Caesar heeft gekotst!” En dan wieten je wel hoe loat of et is, as de hond overgeft dan moet pabbe derbij kommen. En inderdoad, der lag n flinke partij overgeefsel op e deurmat – en net toen ik zulf bij de leste tree van de trap was, kwam der zo opeens n vreugde kreet van onze jongste zeun: “PAP, Caesar heeft mijn stuiterbal uitgekotst!” Caesar was niet veur niks zo rusteg west aan boord, mor nou wa-der opgelucht dat der zien ballast kwiet was. En de jongste zeun ston binnen een poar tellen al op n krukje bij t aanrecht met de vieze stuiterbal onner de warme kroan om hum flink schoon te moaken. Ze hemmen der alle doagen met speuld, en t werd n geweldege vekaansie doar op Terschelling-West!
Bert Weggemans