Sake is n levenslusteg jonkje, hij is n joar of drie. Omdat zien beide ollelu aan t waark goan wordt er meestal n dag of twee ien e week uutbesteed aan e beide opa’s en oma’s . Zo is er dinsdags en woensdags bij de pabbe en mamme van zien moeke, en dunderdags en vrijdags bij de ollelu van zien pabbe. s Moandags is zien mamme bij huus, zij warkt veur tachteg percent, dus kin zij de moandag prachteg gebruken as mammedag. En dan genieten moeke en heur jonkje allemachteg veul met heur beiden.
Sake geniet wel van zien jonge leventje. Der is geen dag bij woar er hum verveelt. Mamme is bliede met de moandag met n tweeën, en bij de beide opa’s en oma’s wordt er goed verwend, vanzulf. Zien ene opa holdt doeven, en dan is Sake steevast bij t doevehok te vienden, hij viendt et ok zo hartstikke mooi as opa de doeven voeren gijt, want dan mag hij noatuurlek methelpen.
t Kleine jonkje geniet volop van t vaste ritueel – opa lat zien doeven elke dag tegen n uur of twee lös, dan maggen ze der drie ketier uut, en opa en Sake stoan ze dan bewonderend noa te kieken: t is ok ja zo n schitterend gezicht, die zilveren vogels die zo prachteg bewegen kinnen: steil omhoog, dan stilstoand ien e lucht met die prachtege vleugels, – doar is t jonkje hielmoal wild van, as opa zien doeven zo hiel hoog ien e lucht sweven. En as ze dan weer genog bewegeng had hemmen dan zegt opa tegen Sake: zallen we ze nou met ons beiden noar binnen roepen? En dan begunt t volgende feest: beide mannen begunnen te roepen: Kom jonges, kom, hieeeerrr opaan. En as opa dat zeid dan rammelt er met zien conservenblikje, woar er voer ien het. De doeven kennen t spelletje wel, zo gauw opa rammelt met zien voer dan kommen de eerste doeven alweer op t hok aan. En joa hur, de eerste doeve landt al op e spoetnik, en stapt dan parmanteg toe t hok ien, woar t voer op hum wacht. En zo gaauw as de eerste doef der ien komt, kommen de aanderen der ok aan. Wat dat aangijt bennen t net schoapjes – as der een over de dam is, dan kommen de aanderen vanzulf der achteraan.
En dunderdags is t weer feest, want dan gijt t jonkje noar de ollelu van zien pabbe. En dizze opa en oma die wonen op n boerderij – t laand hemmen ze ienmiddels al verhuurd, moar dieren hemmen ze nog wel, en doar is Sake slim gek met. Opa en oma hemmen n peerd, twee swienen en n koppeltje pieken. En warkelek woar, ze hemmen n prachteg broen peerd, t dier het een mooie glanzende vozzenkleur. En t peerd verstijt t jonkje ook, as Sake het dier aansprekt dan beweegt t peerd zien oren, asof er zeggen wil: ik verstoa dij wel jonkje, proat moar gewoon tegen mij aan hur. Dat vien ik bar gezelleg. Op n dag het t peerd een stukje kaf ien t oog kregen, en et liekt woarempel net asof er reert. De troanen lopen over zien wangen. Opa perbeert de rommel uut t oog te kriegen, moar t wordt der niet beter op, opa kin der niet bij kommen, dus belt er de dierenarts op. Dat is spannend, vanzulf. De dierenarts komt al gaauwachteg der aan en lopt op t peerd toe. Hij aait hum eefkes over zien heufd, zodat er wat kalmeert. Joe maggen de kop wel eefkes vasthollen, zeid de veearts tegen opa. Opa holdt et peerdeheufd vast, zodat de veearts der goed bij kin. Hij klapt et ooglid aan e kant, en zigt dan hielmoal ien t hoekje t stukje kaf leggen, hij kin et er zo uutpakken.
De boosdoener is der uut, en t peerd reert niet meer. En opa en Sake bennen ook bliede, dat t peerd geen last meer het.
As de dierenarts weer op huus aan gijt, noadat er eerst opa en Sake de haand schud het, is de spanning der af.
Sake het eefkes de aandacht niet meer bij t peerd – en denkt er: nou is t n gunsteg mement veur dizze belangrieke vroage, woar er eigelks t antwoord al van wiet: Lust Opa sums ok wel n ijsco?, vragt er.
En dan wiet er al krek wat opa zeggen gijt: nee mienjong, opa zien tanden en koezen kunnen doar niet goed tegen, tegen dat kolle spul – moar doar hestoe zeker geen last van? Ikke niet, opa, zeid Sake, en dan goan ze met beiden noar t cafe dat twee huzen verderop stijt, want doar verkopen ze hiel lekkere ijsco’s, en Sake mag zich de ijsco uutzoeken die er t lekkerst viendt: zo n grode broene Magnum. En dan is t weer feest, veur opa en zien kleinzeun. Ze kieken n kander glunderend aan, en beiden wieten ze niet hoe gelukkeg of ze bennen.