Je lezen geregeld ien e kraant dat minsen nander niet aaltied goed begriepen. Dat zuks ien e poletiek aan de orde van e dag is kinnen jem je vast wel veurstellen. En dan vroag ik mijzulf af ien hoeverre dat dit een kwestie is van niet begriepen kinnen of messchien ok wel niet willen.
Dat minsen mekoar sums misverstoan leit ok ja wel veur de haand. Elk mins het terwiel er een boodschap deur de telefoon ontvangt votdoalek zien eigen gedachten doarbij, en sums goan zien gedachten al met hum op e loop terwiel de persoon aan e aandere kaant nog drok aan et proaten is. En dan is et misverstand al ontstoan veur dat degene die opbelt uutproat is. Met aandere woorden: misverstanden kommen ok ien gewone situoatsies volop veur, bij hiele gewone minsen ien et gewone doagelekse leven. Dat zuks ok vlak bij joen eigen veurdeur gebeurt, loat ik ien dit verhoaltje zien.
t Lopt tegen t eind van e zummervekaansie, en vrouw en ik hemmen et idee om vlak veur dat et waark weer veur ons beiden begunt nog eefkes een weekje noar Terschelleng te goan. De kiender vienden de Waddeneilanden ja aaltie geweldeg, of et nou Schier, Ameland of n aander eiland betreft. Vrouw het eileks op goed geluk zöcht noar n eenvoudeg vekaansiehuuske op Terschelleng. We hemmen geluk, zeid ze, t huuske stijt ok nog op n camping. Wij goan vanoaf dat de kiender met of vekaansie konnen as t eefkes kin met e tinten op vekaansie, die vrijheid is ja fenomenaal.
En et mooie is, zeid mien vrouw, dat der mor drie huuskes stoan, en as wij doar ien één van die woninkjes een week onze vekaansie deurbrengen maggen dan zol dat hiel mooi wezen. Nòg een veurdeel, zeid ze, is dat de hond ok met mag. Op dat mement hemmen wij een jonge, blonde labrador, die nog ontzettend speuls is, en die ien dizze periode van zien leven beter niet ien een tentje hollen worden kin, hij is ien stoat om de hiele tent met zien bewonersder nog ien vot te slepen. Dat moet ok ja mor niet, dus wordt et diskeer een huuske, mor wel gezelleg op een gemoedeleke camping op Terschelleng.
Zo gauw de reservereng rond is begunnen onze kabouters der al drok over te proaten met de buurkiender woar ze voak met speulen. En vanzulf heuren de pabbe en mamme van dizze kiender der ok van, op n bepoald mement.
Zo kin et gebeuren dat de oavend veurdat we vertrekken goan de pabbe van de buurkiender bij ons op e stoep stijt, met een grode glimlach, dat bennen wij wel van hum wend. ‘Ik hoor van de beide jongens dat jullie morgen afreizen naar Terschelling’, zeid er. Dat hestoe goed jong, zeggen wij tegen hum, kom der mor eefkes ien. Al gaauw wordt dudelek dat der een reden is veur zien komst. ‘Twee nichtjes van ons zijn vandaag met een aantal vriendinnen naar Terschelling afgereisd, maar ze lopen op de eerste dag al tegen een probleem aan. Ze hebben wel alle kampeerspullen en de tenten bij zich, maar hebben op het laatste moment er niet aan gedacht dat de tentstokken mee moesten. Dus nu zitten ze op Terschelling en kunnen hun tenten niet opzetten. Vannacht hebben ze geslapen in een soort noodverblijf,, voor hen gemaakt door de beheerders van de camping. Jullie snappen vast mijn vraag wel: willen jullie de zakken met tentstokken voor hun meenemen, zodat hun vakantie nog gered kan worden.
Vanzulfsprekend doen wij dat groag, zeg ik tegen buurman. Breng ze mor bij ons, dan nemmen wij ze mörgen met. Buurman belt dreks met een van de olders en de zoak is al gaauw regeld: anderhaalf uur loater stopt der een grode Mercedes veur de deur, en de bestuurder komt met n poar grode zakken noar de veurdeur. Opgelucht zeid er: ‘Wat ongelooflijk mooi dat dit zo kan, dat jullie de meiden te hulp willen schieten. Enne … misschien wel makkelijk voor hen: hoe kunnen ze jullie herkennen in die grote groep waddentoeristen?’ Wij spreken met dizze pabbe òf dat hij tegen zien dochters zeid dat wij een gezin van vief personen bennen – de moeder het zwart hoar, en we hemmen onze blonde labrador bij ons. ‘Akkoord, zeid e meiden heur pabbe, ik geef het door! Bedankt, en tot ziens!’ En al zwaaiend riedt de man vot.
Afijn, aander mörgen stoan wij al vroeg op en leggen, um het beslist niet te vergeten, eerst mor de zakken met tentstokken bij ons achter ien e auto. En dan kommen onze eigen spullen, want wij hoeven diskeer niet veul met te nemmen: allinneg koffers met kleren en speulgoed .
Wij kommen noa een goeie reis al op e tied bij de hoaven ien Harlingen aan, woar de veerboot noar Terschelling over drie kwartier òfvoart. Wij loaten de auto stoan op e parkeerploats, want met e auto et eiland op is nog knap duur, dus dat geld kinnen we ok wel aanders besteden. De boot voart klokslag 10:00 af, en de kiender en de hond genieten volop van met e kop ien e wiend op een boot zitten, eefkes lekker de frisse waddenlucht deur joen hoaren! Heerleker gevuul is der volgens ons niet. Zulfs de hond is rusteg, hij geniet ok, en vuult aan dat dit wat bezunders is, en dat der van hum verwacht wordt dat er gien aal te roare streken uuthoalt.
Goed aanderhaalf uur loater meert de grode veerboot aan ien e gode veer-hoaven van West-Terschelleng. De kiender en de hond kieken heur e ogen uut: wat groot, wat n heerleke zeelucht, en toen aale passagiers van e boot òfkommen wadden, dachten ze bij heurzulf: en wàt een massa minsen. Mor ja, hoe groag wij ok van et hoaventerrein òf willen, dat gijt niet, want wij moeten de meiskes nog zien te vienden die wachten op heur tentstokken. Wij goan op n plakje stoan woar ze ons, denken wij, van ver al zien kinnen, normoal gesproken. Mor terwiel et grode plein tussen de uutgang en de plak woar de minsen net van boord kommen bennen langzoamerhaand leeg lopt, vienden wij het wel vremd dat we de meiskes nog niet tegen kommen bennen, of ien et aandere geval, dat ze ons aal nog niet ien e goaten hemmen.
Op n gegeven mement is et grode plein hielemoal leeg, en is der nog aal gien groepke meiskes bij ons kommen die met groot verlangen zitten uut te kieken noar heur vergeten tentstokken. Wij geven de moed host al op, en zeggen dat we onze buurman mor bellen moeten dat we de meiskes jammer genog niet trovven hemmen. Tot der opeens n meiske van een joar of zestien op ons òfstapt . ‘Mag ik u misschien iets vragen? ‘Zeid ze. Noatuurlek zeggen wij. Nou, zeid ze: ‘we zouden hier een gezin ontmoeten die onze tentstokken voor ons hebben meegenomen.’Gelukkig, zeid mien vrouw: dat zijn wij, en we hebben de tentstokken bij ons voor jullie. Et meiske is verrukt en wenkt hier vriendinnen die ien e verte stoan te wachten op de uutkomst van et gesprek. Der komen nòg vier meiskes aanlopen. De veurste die niet zo verlegen is zeid tegen mien vrouw: Maar u hebt helemaal geen blond haar, u hebt zwart haar. Klopt, zeid mien vrouw, mor onze hond wel! Mekoar begriepen is één ding, mor n boodschap deurgeven gijt nog aal gedureg mis. Woordje fluustern het der ja veul van weg! Probeer et mor es dit spel, en dan zien je dat een woord goed deurgeven niet met vaalt! Hoe dan ok, de tentstokken wadden te plak, en de meiden dolgelukkeg.