Een mirreg met gevolgen!
Vrouw en ik bennen gek op vis. En dan hemmen wij geluk dat we ien Nijbert wonen, want aale vrijdagsmirregs komt bij ons e visboer van Spijkerman uut Kollum host tot aan e veurdeur. En ien aal geval twee moal ien e moand hoalen wij ons twee gebakken lekkerbekken en een bakje kibbelingen op, met saus vanzulf, want dat smoakt ja zo hemels. Dizze visboer komt ik denk aal wel zo ’n viefenderteg joar bij ons, en we hemmen eileks aaltied wel n proatje met nkander. En noa zoveul joaren dan vuult zo iets ok ja eigen. We vertellen nkander ien die drie menuten dat e vis ienpakt wordt de wederwoardegheden van dizze week. Ien t begun dat e man bij ons kwam waren onze kiender nog op e legere school, en hij wiet nog sekuur wat we ien die joaren met ons noageslacht metmoakt hemmen.
Mor diskeer besluten wij met ons beiden de vis te hoalen woar er votkomt, noamelek uut e zee, ien ons geval de Waddenzee dan, want dat is ons veurlopeg ver genog. Wij vieren dizze deurdeweekse dag beiden onze verjoardag, vroag mij niet hoe dat kin, mor et is zo, wij wollen het zulf eerst ook niet geleuven dat we beiden op e zulfde dag joareg bennen. Nou is vrouw wel eefkes jonger, verschil moet der ok ja weden, niet dan? Omdat onze geboortedag diskeer op n dunnerdag vaalt en onze kiender aalemoal noar heur waark bennen, en et bovendien ok nog aal corona-tied is, besluten wij dat we diskeer de heugeleke dag mor gewoon vieren zoas we destieds begonnen bennen, noamelek met ons tweeën. Om et ien verband met corona overzichtelek te hollen hemmen we met e kiender oafproat dat onze oldste zeun en onze dochter vrijdag s oavends kommen, en onze jongste zeun met zien meiske op zotterdagoavend.
Afijn, zo tegen een uur of haalf twee dunnerdagmiddag moaken wij ons reisveerdeg om naar Lauwersoog te goan. Dat is al sunds we verkereng kregen een vaste favoriete plek om hinne te goan, ien aal geval een poar moal per joar. t Is n prachtege septemberdag, en, as wij onze olders geleuven maggen, was et op e dag dat we geboren werren ok van ditzulfde zeldzoam mooie weer. Derhalve vulen wij ons dizze dag dan ok echt joareg. Wij genieten van e prachtege natuur, en noa n dik haalf uur rieden wij e hoaven van Lauwersoog binnen. Wij zetten meestentieds e auto op et verste punt, vlak veuraan bij de waddendiek, doar is nog een groot parkeerterrein dat zeker midden ien t joar nooi vol stijt. We stappen toe e auto uut en roeken e zilte Waddenlucht. We hoalen n poar moal diep oadem en kieken nkander gelukkeg aan: zo was et toen, zo is et nou en we bennen nog aal slim, wies met dizze plek, en met ons beiden noatuurlek.
Eerst mor es eefkes onze vis verdienen, mien jong, zeid mien vrouw. Eerst mor es n flinke wandeleng, we moeten toch ok wieten dat we op Lauwersoog bennen. We begunnen op et plakje woar e hoaven met e oafgemeerde vissersschepen opholdt, en e Waddenzee begunt, met e diek der aan laangs. Der is ok aaltied wel wat moois te zien, ien e verte zien we deur de heiige lucht e vuurtoren van Schiermonnekoog leggen. Hier en doar zien we wat zeilschepen en n enkel visserschip die met volle netten op e hoaven oafkoerst, richteng visoafslag. En de meeuwen, vanzulf, die swarmen om ons toe en hollen ons gezelschap. Wij hemmen nog geen honderd meter lopen of mien vrouw zeid: moest nou es kieken, wat leit doar n joekel van een oester, wat n pracht schelp, ien aal geval meer dan twinneg centimer laang en wel n kleine tien centimeter breed. Ik bin het met heur eens, ik vien et ok een prachtege schelp. Ziestoe wel, zeid mien vrouw, dat e schelp nog dicht zit, met et weekdier der nog ien. Ik wil deurlopen mor mien vrouw zeid: toe, doe nemst zo voak onnerweegs wat met, neem dizze nou ok met, aal is et mor as verjoardagskedootje veur mij. t Huuft veur mij niet zo neudeg, mor ik wil heur een plezier doen en steek e grode oesterschelp ien n boterhamzakje toe mien jasbuus ien. Dan het zij bij thuuskomst ienderdoad n mooi aandenken aan dizze mirreg. We lopen deur en genieten, genieten en genieten. Zo lopen haalverwege tegen de zeediek op noar boven woar de schoapen groazen, ze kommen nijsgiereg noar ons toe, en een klein schoapje is nog zo onbevangen dat er hum deur ons knuvveln loat. Dan doalen we de begroasde zeediek oaf noar et hekje woar we de weg oversteken kinnen, onze vertrouwde route noar t Orchideënpad. We zien aale soorten struken onnerweegs, en vlinders niet te weineg. Haalverwege de wandeltocht schrief ik op ienspiroatsie van e omgeveng een gedicht, dat doe k wel voaker, onnerweegs, de ene keer ien t Nederlands, en dan weer ien e streektoal. As mien gedicht oaf is zeid mien vrouw, ik zie ien e verte de antennes van de visoafsalag, mij dunkt dat onze gebakken vis ons straks wel smoaken zal. En verdiend hemmen we hum wis en zeker. We steken e weg weer over en lopen weerom noar e parkeerploats woar we e auto stoan hemmen.
Dan rieden we n eindje terug noar t visrestaurant van Visser – Vis, woar wij ok aal die joaren kommen. Ok diskeer weer veul stadjers en duutsers die heur net as wij n verse hering of n lekkerbek ophoalen. Wij doen onze bestelleng en goan votdoalek weer ien buten. Doar is nog net n picknickbankje vrij. We kriegen een zoemer met die ons vertelt as de bestelleng kloar is. We kieken noar de schepen ien e hoaven, doar is weer van aales te doen en te zien. We verboazen ons aale keren weer over t geroep en geschreeuw van e mannen die heur swoare waark doen. En dan gijt de zoemer, ons eten is kloar, en ok al is de vis van onze eigen visboer nog zo goed, n gebakken vis op Lauwersoog is echt woar wel wat bezunders. Tegen haalf zes is de lekkernij achter die koezen, en moaken wij aanstalten om weer op Nijbert aan te goan. We kieken nkander es goed aan en besevven dat we weer n prachtege mirrreg had hemmen. We kommen drie kwartier loater thuus, en zien dan dat der een bestelbus veur et huus stijt die drie boeketten bloemen veur ons het, van e kiender en van e noaste femilie. Nou kin dizze dag toch echt niet meer kepot.
We kieken terug op n prachtege verjoardag, en dat hemmen e vezide nog tegoed!
Vrijdag is weer n gewone waarkdag, en de week nemt zien gewone gang. Ien t weekend weer noar oma die sunds kört ien t verpleeghuus ien Meppel woont. As t enegszins kin goan we met n beiden, mor t lukt niet aaltied, en sums mag et ook niet vanwege de bezoekregels met et oog op corona.
Op e terugweg noar Nijbert zeid mien vrouw: Ik vien et best astoe e hond metnemst achter ien e auto, mor doe magst die olle loakens woar er op lijt wel es een keer schoon moaken. Et roekt niet zo bar fris meer. Doe ik mörgen drekt, zeg ik, veur ik met hum noar Nienoord rie. Moandags hoal ik e hond zien olle lappen toe e auto uut en leg der n schoon loaken weer op. Zo. Dat is weer tip top, en wel zo fris, zeg ik tegen mijzulf. As de vrouw tussen e mirreg noar beneden komt om heur boterham te eten (zij mag ja niet noar heur waark deur dat corona gedoe, en moet thuus achter e laptop waarken) vertel ik heur dat ik de honnelappen toe e auto uuthoald heb en der een schoon fris loaken veur ien e ploats leid heb. Dat is fijn, zeid ze, doar bin ik bliede met. Woensdagmirreg gijt ze nog eefkes met e auto noa heur olderliek huus ien Roon, want dat stijt nou ja leeg, nou heur mamme opnommen is ien et verpleeghuus. De mantelzorg blift, ok al is de persoon om wie et gijt niet meer ien heur eigen woneng aanwezeg. Ik bin drok ien e tuun bezeg, en loat heur ditkeer allinneg goan.
As ze weerom komt zeid ze: ik vien et niet mooi om te zeggen, mor nou hestoe wel die loakens van Chico toe e kovverbak uuthoald, een schoon loaken terug leid, mor et roekt nog aal, en te wordt met e dag slimmer.
Ik schrik en wiet niet zo gauw wat ik zeggen moet. Dan zeg ik: vanmirreg zal ik e binnenkant van e auto es hielemoal leeg hoalen, want dit kin echt niet zo, doar bin ik et wel met dij eens. Vrouw gijt weer aan et waark, en ik besluut aale matten toe e auto uut te hoalen en onner e stoelen te kieken of doar messchien wat lijt wat der niet heurt. Ik doe e auto van et slöt oaf en doe et achterportier open: de auto stijt ien e volle zun en ienderdoad de lucht ien e auto is niet meer te harden, zeker niet met dizze hoge temperaturen. Veur ik begun met de automatten denk ik: ik begun makkelijk, ik hoal eerst mor es mien zummerjaas van e achterbaank oaf. Die laag der nog sunds onze wandeleng laangs e waddenkust. Toe mien rechterbuus uut zie ik e punt van een plastic puutje steken, denk: wat kin doar nou weer ien zitten? Ik hoal et puutje der uut en zie dat ik niet wieder huuf te zuken: ien et puutje tref ik die verschrikkelijk mooie oester aan van Lauwersoog. Met één verschil: de oester is vanzulf open goan en deur de hete zummertemperaturen van 2020 host aan e kook kommen. Ik breng hum gauw toe e tuun ien, hoal de ienhold der uut en leg de schelp op n mooi plakje vlak noast de vogel wotterbak.
En doar lijt er nog steeds, en hij wordt met e dag mooier. Mor de geur, die is gelukkeg toe e auto uut, en ien e tuun hemmen we der gien last van. En zo krigt mien vrouw toch geliek: n aandenken aan onze verjoardag die we aale doagen zien kinnen, en nooit meer vergeten zellen!
Bert Weggemans