Door Bert Weggemans
’t Is weer vekaansietied, en dat kinnen jim goed marken: overal is t rusteger dan we normoal gesproken wend binnen. De enege uutzundering die ik bedenken kin binnen de gele betonblokken die der aan t begun en aan t enne van Nijbert en Nuus deur de gemeente ploatst binnen om de veul-te-haard-rieders ien toom te hollen. Gele Legoblokken of niet, der wordt rusteg met honderd tussen deur reden. Dat gijt meestens nog goed ok, mor veur n poar week leden lag der een grode widde bestelbus op e zied over de weg.
Mor verders is et rusteg, ok ien de winkels is t veul aangenoamer as normoal. t Liekt alsof e mensen die aan t boodschappen doen binnen ok minder gejoagd binnen as normoal. Aangenoame tied wel, die weken ien e zummervekaansie.
As onze buren met vekaansie goan passen wij één of twee weken ien t joar op de grode Vloamse Reus en op e kat. Nou binnen wij gien knien of kat wend, wij hemmen allinneg n hond, mor op n gegeven mement begun je der toch aan te wennen, aan de verzörging van beide dieren.
Buurman het òflopen joar n mooie ren moakt veur et grode knien. Zodat de Vloamse Reuzin, want t is n vrouwtje, wat meer bewegingsruumte het. Nou kin ze ok nog op et gras huppen en lekkere dingen die op e grond leggen opsnoepen. Wat buurman meroakels goed doan het is dat er n soort van loopbrug timmerd het noar t knienehok toe: t hok stijt op zo ongeveer n kleine meter hoogte, en vanoaf t grasveldje kin de Reuzin op n makkeleke menier boven kommen ien heur eigen huuske.
Et knien geniet doar enorm van. Wij kommen der normoal gesproken allinneg s mörgens en s oavends om heur eten te geven. Biks, vanzulf mor ok wat lekkere groente zoas sloat en n mooie oranje worrel. Ok doar is ze slim gek op.
t Enege wat extroa tied dien beslag nemmen kin is om heur s oavends weer ien heur hok te kriegen, doar har buurvrouw ons al veur woarschouwd. Ik har et ien mien leste verhoal al verteld: dieren binnen net mensen, of ien dit geval, net kleine kiender. Zo gauw mevrouw knien ien e goaten kreeg dat wij heur weerom ien t hok hemmen wollen ging ze stief op e grond leggen, met e ogen van ons oaf wend.
Dan wissen wij ien aal geval hoe loat of et was, dan was et tied veur ons om uut zicht stoan te goan. Achter, aan de ziedkant van e tuun hemmen onze buren n hanneg holten bankje stoan, en doar gingen wij dan eefkes op zitten, zodat et eigenwieze knien ons niet zien kon. Mien vrouw har dan as lokaas een grode oranje worrel ien t hok leid, bij de iengang van Reuzin heur knien woninkje.
Doar trapde ze eerst niet ien, mor zo noa n menuut of vief begon de worrel toch uuteindelek onweerstoanboar te worden, en zagen wij heur enthousiast de loopbrug ophupsen. Dan was dat veur ons t sein om toe te sloan: net as t knien lekker aan e worrel begon te knoagen dat rende één van ons gauw noar t hok toe om t deurke op slöt te doen – et holten schoefke ging der dan gauw veur en dan wadden wij rusteg dat ze veileg ien heur hok zat. Der binnen de leste tied nog wel verhoalen van rovers die der met kleine huusdieren van deur goan. Noa i-der ien t geval van de Reuzin niet zo bodde veul risico: ze is veul te zwoar veur de meeste rovers om der met aan der sleep te goan.
Wij harren der wel plezier van, ok overdag, toen we n moal eefkes et gras bij de buren maaiden, was ze op heur gemak op gras van de ren aan t speulen. A-je dat zien dan word je der vanzulf ok vrolek en bliede van.
Verboazing
Veurege week zöndag zat onze vakantietoak der al bijnoa weer op. Moandags zollen de buren weer thuus kommen van heur vekaansie.
Dizze zöndagmörgen is et prachteg, echt zundags weer: Strak blauwe lucht, en n heerlek zunnetje. Zoas altied loop ik de achtertuun ien en doe de holten tussendeur van e klink oaf, en kiek votdoalek noar et knienehok: mor mien oog wordt niet, zoas gewoonlek, trokken deur de Vlaamse Reuzin, mor deur n hiel aander perzoonlekheid: hoog op e loopbrug fladdert, zo et liekt, n soort vogel, deur t felle zunlicht kin ik net niet goed zien wat veur dier of et is. Ik kom veurzichteg dichterbij en zie tot mien verboazing n krielkip die vrolek aan t scharreln is ien et stro wat buurman doar zo mooi hin leid het.
De krielkip vuult heur doar wel thuus, bliekboar. Lekker scharreln ien t stro, vrolkek koakeln, en ze is nog niet plan om vot te goan. Ze stijt parmanteg veur et deurke van et knienehok. Net of wil ze toe et hok ien goan. Mor dat zol ik heur niet aanroaden omdat de Reuzin veul en veul starker is as dizze hannege krielhen
Mor dan wordt mien blik trokken noar een ovoale widde vlek boven aan de loopbrug: wat kin dit nou weden? Ik kom nog wat dichter bij en zie warempel n koakelvers ei leggen, zo ’n twinneg centimeter achter de piekekont. Mien mond vaalt open en ik begun te schoaterlachen. Hoe is dit ien hemelsnoam meugelek. Wat n mooi kriel-ei het e piek doar hin leid.
Gauw n foto der van moakt, en opstuurd noar de buren. Wij vienen et allemoal n vroleke gebeurtenis. Net of het de kip ien e goaten dat de foto moakt is: ze klimt op et dak van t knienehok, dan op de bovenkaant van de schutting met d’ aander buren doar weer noast, ze begunt te fladdern en vliegt toe de volgende tuun ien, op weg hoop ik, noar de tuun woar ze weglopen of wegvlogen is.
n Mooie vekaansie gebeurtenis die we niet gauw meer vergeten zellen.
Bert Weggemans