Mien vrouw en ik binnen ienmiddels zo’n dikke vief en vitteg joar bij nkander. As je aale joaren noa goan willen dan binnen der over aal die joaren zo veul dingen die je soamen beleefd hemmen, dat je wel es denken: t is mor goed dat n mens niet alles ontholden kin – mor summege dingen steken der bovenuut, die vergeet je van joen leven nooit weer.
Eén van die dingen die we beslist nooit vergeten zellen is die donkere oktoberdag met dat typische oktoberweer. De wiend is niet steveg, et regent oaf en toe n poar druppels, zo ongemarkt hoast dat je et eileks niet eens regen nuimen kinnen. De kraant hemmen we aalebeide al uut, en meer dan dat. We kinnen wel zeggen dat we et Dagblad al twee keer deurnommen hemmen.
Zel we nog eefkes n kop kovvie doen, zeit mien wederhelft, dan moet ik toch mor met de was bezeg, de kaboutertjes volden het niet veur mij op. Is goed, zeg ik, nog eefkes n kop kovvie en dan goa ik zometeen mor weer toe e tuun ien. t Is dan al wel oktober, mor der is genog te doen. Wat bloembolkes poten zodat we doar aankommen veurjoar weer plezier van hemmen kinnen. Zulfs et veurjoar kin je alvast n beetje veurbereiden. En dan snoeien, der moeten ok nog n poar flinke dikke takken oafzoagd worden en noar de stört brocht worren. En vanzulf et leste onkruud toe e grond uuttrekken en soamen met e enorme bult haarfstbladden toe de gruine kliko ien stoppen.
Nou, zeit mien vrouw, dan hemmen we beiden ok weer genog te doen veurdat we aan e mirreg moaltied kinnen. Et woord mirreg moaltied geft mij eileks altied wel n oppepper – soamen tussen de mirreg eefkes gezelleg genieten van brood met n glas melk of karnemelk is beslist niet te versmoaden.
Ze voegt doalek de doad bij et woord en vertrekt noar boven, onner heur rechter aarm het ze de leste mand met dreug wasgoed dat net toe e dreuger uut kommen is. Stoadeg aan heur ik heur voetstap ien e hoogte verdwienen, tot ze de bovenverdieping bereikt het. Ien mien gedachten bin ik aan delebereren wat ik et eerst doen zel: eerst mor die dikke takken oafzoagen, en dan et lichtere wark? Dat is messchien wel zo praktisch, want dan he-je ien aal geval et zwoarste weer had.
Ik besluut eerst mor e beide swoare takken oaf te zoagen. Dat is toch nog weer niet zo makkelek as ik docht har, want et binnen echt joekels, doar har ik toch weer te makkelek over docht. Noa goed drie kwartier heb ik de eerste joekel der oaf, en ien stukken zoagd. Nou toch eerst mor eefkes n körte pauze ienlassen, denk ik bij mijzulf, beter te veul pauze dan te min, dan kin ik ook op verhoal kommen.
Terwiel ik toe e keuken ienloop en onnerweegs bin noar e kovviemachine heur ik iets deur de veurdeur bezörgd worren. Eerst mor de kovviemachine ienstellen, en dan kiek ik noar de post.
Mien kopke kovvie wordt ientussen ienschonken deur dat machtege apperoat dat zo veul meer kin as mien deurloop apperoat dat ik zo groag op e camping bruuk. Wonderen van e techniek, zeg ik dan mor. Ik neem vast n slok kovvie en kiek terwiel ik e kovvie deursloek noar e deurmat woar dat kleine briefke opvallen is toen et deur onze brievenbus noar binnen schoven wer.
KREET
Met nog n tweede slok kovvie achter mien kuzen loop ik rusteg noar e veurdeur. Ik goa deur de knieën en pak et papierke op. t Is n eenvoudeg karton-achteg papierke van et Woaterbedrief ien Stad. Körte, dudeleke boodschap: wilt u zo vriendelijk zijn om op de stand van uw watermeter af te lezen en op deze kaart in te vullen, en dan ons per post toe te sturen? Dank hiervoor. Vriendelijke groet, Uw waterbedrijf Groningen. Nou, denk ik bij mijzulf, dat is makkelek genog. Gien iengewikkeld gedoe, gewoon eefkes de deurmat op e zied leggen, et holten loek omhoog tillen, zaklanteern derbij en n stuk keukenpepier veur et oafnimmen van et kunstovven glaske wat op e woatermeter bevestegd is, en dan n mement hiel sekuur de lanteern richten op e meter die ongeveer n meter dieper leit dan et loek bij de veurdeur. Met et keukenpepier moak ik eerst de meter schoon van condens, dan pak ik mien lanteern derbij en richt op et glaske van e woatermeter. Ik kin et min of meer lezen, mor ik besluut veur e zekerheid nog mor n keer hiel precies te lezen wat of doar stijt. Terwiel ik veur de tweede keer de stand oaflees en zie dat mien eerste lezing toch correct was heur ik uut et niks van oakeleg dichtbij n kreet kommen: Nee!! Nee!!
Wat kin dit nou weden, denk ik, wie kin doar nou zo ienenen twee moal achter nkander zo iezelek hard Nee! roepen?
Ik lig nog languut op e grond met mien heufd deur et gat van et loek van e veurdeur, en probeer mij langzoam op te richten. As mien kop weer boven de grond uut komt, zie ik woar et paniekerege geluud vot kommen is. Op drie treden van beneden stijt mien vrouw met e angst op heur gezicht en ogen as thee schutteltjes:
Ze is grauw om e kop van pure ontzetting, en kalmeert pas as ik weer overenne kom: Wil je dit NOOIT meer doen?! zeit ze vol oafschuw. Kom ik rusteg met mien lege wasmand de trap oaf lopen en zie ik onner aan e trap wat leggen. Ik heb mien bril niet op, en denk dat zo wel ontdek wat doar leit. Kom ik beneden onner aan e trap en zie dastoe et bist. Languut op e grond, roerloos, echt roerloos, gien bewegeng te zien, ik zie doar allinneg mor dien benen leggen, roerloos stil. De schrik slagt mij om mien hart, ik heur en zie niks meer, kin allinneg mor één gedachte bedenken: dit is foute boel.
As ik noast heur stoan kom en eefkes de arm op heur scholder leg zeit ze, as ze weer n beetje van de schrik bekommen is: Doe wast toch ien e tuun, tenminnen dat hastoe tegen mij zeid. Kom ik hier onschuldeg met mien lege wasmand aan en zie ik zo uut et niks n poar benen op de vloer van e hal leggen, benen woar dien broek om hinne zit, dan moestoe et weden, mor doe bist et niet want de benen binnen et enege wat nog van dij over is. Die heufd, dien gezicht: vot, weg. Dizze beelden gingendeur mien kop, zeit ze, met de aller aargste gedachte: die is onwel worden, dit is niet best. Ien mien gedachten har ik 112 al beld, toen stoe zo ienenen weer boven e grond uut kwamst, jonge, ik was al twee stroaten verder ien mien gedachten.
As wij onner nog n extroa kop kovvie vanwege de schrik alles ruste eefkes bij langs goan dan begriep ik vanzulf de paniek die dit allemoal veur mien vrouw opleverd het: zij was ja ien de stellege overtuging dat ik ien e tuun bezeg was, en niet ien huus. De koart van Woaterbedrief Grunnen het hiel wat te weeg brocht – en ik besef mij terdege dat ik et zulf verkloot hebt: n woord noar boven, dat ik met de meterstand van et woaterbedrief bezeg ging har n bult onrust veurkommen kind. Ok dit oaventuur is weer goed oaflopen, mor ik heb mien leske wel leerd.
Bert Weggemans