Sums vallen je as je older worden de vrimdste herinnerings ien. Diskeer zo mor n herinnering uut e tied dat onze kiender tegen de volwassenheid aan hingen. De oldste har zien riebewies hoald, en dan wieten jim wel hoe dat gijt – ien de körtste keren begonnen de aandere twee ok met dat idee.
Ze harren heur oldste broer al wel es vroagd hoe duur zuks nou was, en dat viel heur nog niet met.
“Wat, zó veel?! “ vroegen jongere broer en zus – “wat ja n boel geld man!” Om heur nog eefkes n beetje extroa te prikkeln zee de oldste met n dikke grijns: “Ja, jullie komen ook nog weer een paar jaar achter mij aan, en rijles wordt elk jaar duurder, soms elk half jaar”. Dat zat de jongste twee niet bar lekker, ze gingen der over noadenken hoe zij zuks aan pakken gingen. t Begon al dreks de volgende dag onder t mirregeten. Jongste zeun en dochter vroegen aan de oldste: “wat doe je nou zo al de eerste lessen?’’ “Nou, gewoon, zee der, je moet de auto leren kennen, koppeling bedienen en schakelen.” “Ja, maar dat heeft met leren autorijden niet veel te maken’, reageerden ze met n beiden. En betaal je dan voor die eerste lessen ook het volle tarief?” “Daar moet je wel op rekenen, zee de oldste”. “Nou, hoor, wat n afzetterij, reageerden de jongste twee. Maar dan kan jij het ons toch ook leren?” Doar ha-der weineg zin aan, de oldste. Hij zee: Ik heb het ook zelf moeten regelen, dus jullie redden jezelf ook maar.” Doar wadden ze wel wat sneu van, dus al hiel gauw ging heur blik noar de aander kaant van de toavel, woar ik net lekker mien boterham met kees noar binnen zat te warken. “Paaap,” en ze keken me met n beiden hiel lief aan: “Paap, maar jij wilt ons toch wel wat proefles geven, je weet wel, de basisdingen die hij net noemt. Schakelen, achteruit rijden, auto parkeren enzo.”
As je zulf pabbe binnen dan wieten jim net zo goed as ik dat je zo ’n alderliefste glimlach niet weerstoan kinnen. Ik vroeg de beide jongsten hoe ze heur dat dan veurstelden. “Nou, gewoon, op een parkeerterrein waar weekends geen verkeer is een keer oefenen. Stukje rijden, heen en weer, bochtje maken, achteruit rijden, inparkeren, je weet wel. “
De eerst volgende zoaterdag was ik al de klos. Votdoalek toen ik beneden kwam wadden ze der al met n beiden. “Nu even oefenen, pap?” Ik sputterde eerst nog wat tegen, zo ien de trant van: t is mien weekend ok, k wil wel eerst rusteg n kopke kovvie drinken kinnen, enzovoort. Dat gaven ze mij toe, ik mog eerst mien kopke zoaterdagmörgen kovvie drinken, mor zo gauw as ik de kovvie op har moesten we toch eileks dreks wel richting een of aandere grote parkeerploats. t Was nog vroeg, en ik stelde de beide jongsten veur om dan ien dit geval mor nor n rusteg plakje te goan om de eerste voardegheden te oefenen. “Parkeerploats op Nienoord dan mor,” zee ik. Dat vonnen ze n geweldeg idee.
Afijn, we kommen tegen n uur of negen op Nienoord aan ik rie dreks mor deur noar et verste gedeelte, woar nog gien auto stijt . Doar heb ik ze omstebeurt de eerste begunselen bij brocht van de handelingen die joe leren moeten as je auto rieden willen. Ik moet eerlek bekennen dat ze der lol van harren, en elk stukje voardegheid wat n beetje goed verliep bracht een goeie stemming met hum met. Noa aanderhaalf uur gingen we weer noar huus, dan konnen ze mamme al vast vertellen wat ze leerd harren en wat al goed ging, en wat nog beter moest.
Onder t oavendeten kwammen al weer de volgende vroagen op, mij oaf.
t Zulfde wieze toontje as de veurege keer, mor nou weer met een aandere ienvalshoek: “Paap, vroegen ze op heur alder liefst: Nou hebben we wel geoefend met een beetje heen en weer rijden, maar we hebben nog niet aan het verkeer deelgenomen, zoals dat op televisie genoemd wordt.”
Nou ja, doar zat wel wat ien, vanzulf. Mor nou moest ik heur uutleggen dat ik doar officieel niks aan bijdroagen kon, want ik bin ja gien rijinstructeur, niet bevoegd ten minste, en zij harren nog gien riebewies, dus as ik heur achter t stuur zol loaten dan wadden wij alle drie ien overtreding.
Opeens kreeg ik n helder idee: we zollen et proberen kinnen op t grode bedrieventerrein ien Tolbert, aan t Feithspark, tussen Leuringsloan en Feithsweg. Dat was veur zo ver ik noagoan kon zundags niet òfsloten, mor wel verrekte rusteg. Doar kwam ja host gien verkeer langs op zundag.
Ze begonnen al dreks te juichen: dat leek heur ok wel wat toe. Dus zundagsmirregs wij met n drieën noar t Feithspark. Vanzulf ree ik van Niebert doar noar toe, en dan moesten zij om de beurt mor proberen of ze dat konnen, zo’n blokje om op et bedrievenpark. t Was wel wat spannend, mor t ging heur beiden goed oaf. En net zoas sporters heur grenzen iederkeer proberen te verleggen, zo begonnen dizze twee noa drie kwarter ok al: “Pap, kunnen we niet even n stukje door de bouw dan?”
Dat von ik nog net eefkes te bot, mor n grote ronde over t bedrievenpark kon gien kwoad. Dan kwammen we aan de acherkaant wel laangs wat wonings, mor doar zagen we allinneg mor de achtertuun van. Dus zo veul kwoad kon dat niet, docht ik. Ik ging t eerste stukje eefkes zulf achter stuur, en ree noar t verste punt woar de woonbuurt begon. Ik stapte weer uut en veegde eefkes mien heufd n beetje oaf, wij wadden ja officieel ien overtreding, n beetje spanning zat der wel bij.
Mor t mos toch mor deurgoan, von ik. Ik legde mien hoed eefkes weg toen ik mien heufd òfveegde. Eerst onze zeun dan mor, die ree keureg drie rondjes over t bedrieventerrein, bochtenwark ging goed, en wat genoot er dervan. Toen ruilden ze oaf, en mog ons wichtje n poar rondjes proberen. Toen ze aan de eerste bocht begon zag ik dat der ien e achtertuun van de hoekwoning al weer dat zulfde mantje ons ston noa te kieken as bij de rijbeurt van onze zeun. Ik dochde, hij zel ons toch niet ien e goaten holden of zo? Tweede rondje, zulfde bocht: weer dat mantje dat ons met verstand zat noa te kieken. Derde en leste rondje: Joa hur, doar ston weer datzulfde mantje. En toen vertrouwde ik et toch niet zo hiel bot meer. Stel je veur dat er et deurgeft aan de surveillance post op e Leek, dan hemmen we ok nog n beste bekeuring aan e kont hangen. Ik zeg tegen mien dochter: Genoeg voor vandaag. Ze vonnen t allebei wel jammer, mor ze harren slim genoten, tevreden wadden ze ien aal geval wel. Ik stap toe e auto uut om t stuur weer over te nimmen, en stoa noast de auto ter hoogte van de bijriedersstoel. En terwiel ik uutstap en met mien heufd net boven et dak van e auto uutkom zie ik op et dak van de auto mien grote Duutse hoed leggen. Ik har hum bij t òfvegen van mien veurheufd doar bliekboar eefkes hinleid, en nooit meer aan die hiele hoed docht.
Toen begreep ik ok woarom dat mantje ons al die keren aandachteg noakeken har. t Moet een wonderlek gezicht west wezen: auto die laangs riedst met n heren hoed op et dak. En wat et bezunderst was: de hoed wa-der nooit één keer òfvallen.
Bert Weggemans