t Is e leste dag van augustusmoand alweer. De r komt gaauw weer ien e moand. Rond distied kregen wij nog niet zo bodde laang leden n stoapel ansichtkoarten overaal vot. Dat is tegenswoordeg n uutzunnereng. Hiel messchien één twee nog, mor n stoapel is t ja al laang niet meer. Ien dizze tied van technische veuruutgaang kriegen we host doageleks n vekaansiefoto over e mobiele tillefoon – zulfs hiele filmpjes kriegen we opstuurd. Van et vekaansiehoogtepunt zulf, op dit mement. En niet, zoas destieds gewoon was, n week of wat loater as e femilie en kammeroaden al laang en breed weer thuus wadden.
Zo n foto kregen wij twee week leden ok binnen op e tillefoon – n foto uut Itoalië van de jongere broer van mien vrouw op e foto met zien jongste en zien oldste zeun trots as paauwen vereeuwegd deur moeder de vrouw noast en ien een grode blaauw-beige opbloaskano aan et Idromeer.
Mien haart moek n sprongetje. Want … zaag ik dit nou goed? Was dit niet dezulfde kano die wij meer as vitteg joar leden ien gebruuk nommen harren ien Oostenriek? Ik kon mij niet veurstellen dat dizze boot nog functioneel weden kon. Dat dizze boot letterlek boven wodder kommen waas, is te daanken aan et leegrumen van e ollerlieke woneng van mien vrouw heur femilie. Heur mamme verblift al dik n joar ien et verpleeghuus, en heur woneng ien Roden ston aal mor leeg. Tied dus om et ondaanks gemengde emoties toch mor te verkopen. En as jem n woneng verkocht hemmen dan moet er leeg hoald worden. En dan komt der hiel wat teveurschien. Zo ook dizze destieds splinternije opbloaskano.
Geliek met et beantwoorden van et App-bericht op e tillefoon kon ik mij niet bedwingen en ik schreef ien kört bestek et oaventuur op dat wij met dizze boot destieds beleefd hemmen. En al binnen een poar menuten kwammen de reaksies van e schoonfemilie binnen. Veural de jeugd kon et verhoal niet geleuven. Bizar, zeden ze, een werkelek oaventuur met dezulfde boot uut n tied dat der nog hielemoal gien mobiele tillefoon waas. Zij wadden verrukt over t verhoal, doarom vertel ik jem ok groag over ons oaventuur.
Ien augustus 1980 harren mien vrouw en ik n dik haalf joar vekereng. En de schoonfemilie begon te vizzen noar onze ideeën veur e vekaansie. Zij gingen noar Karinthië ien Oostenriek, ze harren n camping besproken aan de Ossiacher See, ien n klein dörpke dat Heiligengestade hiet. As we zin harren om met te goan dan was dat prima. Et leek ons ok wel wat, wij zollen met ons beiden met e nachttrein der hinne reizen vanoaf station Utrecht, en de schoonfemilie ging me e auto vanzulf. Vlak veurdat ze weggingen uut Nederland harren ze bij de V&D op Grode Maarkt n hiel mooie, grode opbloaskano kocht. En toen wij zo goed as ienstalleerd wadden kregen mien verkereng en ik de gelegenheid om hum ien te wijden. En dat beviel meroakels. Weliswoar waas et gien stevege holten kano, mor breed en steveg waas e zeker, en ok laang genog, we konnen der makelek met n drieën ien.
We bleven drie week op dizze prachtege lokoatsie, en ien e derde week, as je wat vertrouwd bennen met e omegeveng, wer et tied veur n soort van oafscheid toer over et meer. Et leek mien wichtje en mij wel grappeg om ien e leste week van vekaansie n hapke eten te goan ien et restaurant aan e overkaant van et bergmeer. Wij konnen net zo n bietje de noam lezen, niet derekt noast de deur, dus et waas n beste onnernemeng om doar dan met de blaauw-widde kano hinne te peddeln. Hoe laang zollen we doar over doen? Wij schatten ongeveer n dik haalf uur, dat mos te doen weden. As we nou tegen haalf vief vertrokken, dan harren we ruum de tied om doar n hapke te eten, en dan doarnoa met e boot weerom. Afijn, we werden met n beiden deur de overege femilieleden uutswaaid, en zetten koers noar de overkaant. De oafstaand harren we goed ienschat, we kwammen vief en derteg menuten loater aan bij et restaurant, dat e beschikkeng har over een grode aanlegploats. We gungen op e wal en nammen veur e zekerheid de boot met noar et terras, want et waas n splinternije boot, en der bennen aaltied wel minsen met minder goeie bedoelengs die zo n boot wel groag hemmen willen.
Mor doar was de eigenoar van t restaurant et niet hielemoal met eens: Was macht denn das Boot auf unser Terrasse? zee er. Wij begrepen dat e kano niet welkom waas op zien terras. Wij bennen van plak veraanderd e gungen bij n toaveltje zitten aan e raand van et grode stenen terras. De boot kinnen we wel achter et stenen muurtje hinne leggen, zee mien verkereng. Dan kinnen we hum toch ien e goaten hollen. En zo was t wel OK. We kregen n mooie moaltied veurschoteld met n lekker glas Oostenrieks bier, en zo waas et dik ien order. De zun die eerst fel schenen har begon al wat achter de baargtoppen te verdwienen, en terwiel wij dubbel en dwars genoten van e t lekkere Karintische eten èn van de unnergoande zun, viel et ons al wel op dat et stoadeg aan drokker begon te worden. Ien die aanderhaalf uur kwam et terras hielemoal vol te zitten. En tot onze schrik wer de hiele aanlegploats van et restaurant oafsloten. En der kwammen aal meer bootjes op et meer. Wij zagen er verband niet, wat ging der nou gebeuren?
En tot onze schrik wer de hiele aanlegploats van et restaurant oafsloten
Zo ienenen wer der een bord veur et restaurant hinne zet met de mededeleng dat der om acht uur een wodder-ski wedstried begunnen zol. Nou, dat was wel wat bezunders, dus hiel slim vonnen we dat niet. Et overkomt je niet aale doagen dat je op e eerse raang zitten bij zo n ski-wedstried. En ik moet eerlek bekennen: et waas fantastisch, de jonge springers werden met n noodgaang veuruut trokken en dan werden ze bij e springschaans “oafzet” en dan ze sprongen ze met n soort luchtsprong over e schaans. Wij genoten der geweldeg van. Wij harren nauwelekes ien e goaten dat et daglicht geleidelek aan vervangen was deur kunstlicht, en toen wij op et horlozie keken zagen we dat et al kwart over negen was, en as we et meer op keken zagen we eileks niks meer, et waas baalke duuster. Mor goed, wij zollen oafwachten tot et skipringen oaflopen waas en dan toch mor zachtjes aan weer terugpeddeln noar e camping. Mor dat was nog laang niet et geval: wij vroegen aan de minsen noast ons op et terras hoe laang dit duren ging: tot middernacht, zeden ze, eerder is et niet oaflopen.
Dat gaaf ons wel n roar gevuul: dan mossen wij nog twee en half uur wachten veur we weerom konnen. Tot middernacht wollen wij niet wachten, wij keken nog n poar manches noar de acrobotische toeren van de jongelu, en rond elf uur besloten we toch mor weg te goan, hoe mooi et ok was. En je konnen de olders van mien verkereng toch ok niet de hiele oavend ien spanneng zitten loaten. Wij pakden de boot op en liepen op et meer aan. Mor ja, wij wissen donnersgoed dat de aanlegsteiger hermetisch oaflsoten waas. Wat nou dan? Wij konnen vanzulf de camping opbellen, of ze de boodschap aan de femilie deurgeven konnen dat et loat worden zol diskeer. Et har kind, mor dan zollen ze heur beroerd schrikken as der s oavends tegen elf uur tillefoon was. Mobiele tillefoon was der nog niet, dat kinnen we ons hoast niet meer veurstellen tegenswoordeg. En lopen rond et meer was niet aan de orde, dat was waas ien aal geval tien kilometer, dat waas levensgevoarlek met zo n boot onner de aarms over de donkere bergstroat.
Wij besloten toch mor gewoon over et meer te voaren. Mor hoe dan? Wij konnen ja niet aan et wodder kommen om de boot gebruken te kinnen. En aandere aanlegsteigers dan die van et restaurant wadden der niet, die wadden aalemoal particulier, en de wonengs stonnen dicht op nkander vlak laangs er meer, en elke woneng har zien eigen aanlegsteiger. Wij wollen niet weer de mist ien goan met n boot op aandermans terras, wij bennen lopen goan net zo laang tot der een woneng waas woar de minsen niet thuus wadden. Wij klommen over et hek, liepen deur e tuun rechtstreeks noar achter, woar en mooie brede anlegplak was. Wij vuulden ons net n stel ienbrekers, mor et kon niet aans. Veurzichteg klommen we toe e kano ien, en begonnen met peddeln. Best wel n oaventuur, zo midden ien e nacht, met n bergmeer van een dikke tachteg meter diep onner ons. Deurdat et stikkedonker was zagen we des te beter de lichtjes van de campings aan e overkaant, want aale campings harren honderden meters snoer met lampkes der aan. Dat waas n mooi doel om ons op te richten. Mor ja, s nachts kanoën is hiel aandere koeks as overdag.
Et waas doodstil op et meer, et lewaai van de skispringers harren we al laang achter ons loaten. En zo ienenen, midden op et meer zagen we hiel voag wat leggen – we voarden der om toe en zagen dat et twee mannen wadden die aan et vizzen wadden. Wij bennen der geruusloos om hinne voaren en toen richteng thuus. Mor… wat is joen camping, ad-er wel twinteg campings bennen aan de overkaant van et meer woar wij onze tenten stoan hadden? Wij kwammen zo wat aan de oever van et meer, mor konnen gien haand veur ogen zien, allinneg e lampkes rond e campings zagen we. En toen, midden ien onze verwoede pogeng om de eigen plak weer te vienen heurden wij stemmen die onze noamen riepen. Hiel zaachtjes, mor we heurden dudelek onze noamen. Wij wadden al te ver deurvoaren – we bennen keerd, en voarden toen op de stemmen van de ongeruste schoonolders aan.
We legden we boot aan e kaant en kregen toen eerst ien e goaten hoe ongerust we heur moakt hadden. t Was vief menuten veur middernacht toen we de boot aanleid hemmen. En wat wadden pabbe en mamme bliede dat ze ons zagen. Pabbe zee: mamme is al ien aal geval drie keer noar t wodder van et meer lopen, zij was zo ongerust, en toen ze veur de vierde keer der weer hinne wol bin ik mor met heur met lopen. En precies toen kwammen jem der aan – want n wonder. De boot hemmen we achter e tent van mien verkereng heur olders leid, en toen hemmen we op e goeie oafloop een glas zute Oostenriekse wien dronken – n glas wien die wij nooit meer vergeten. En de boot…die het et ok overleefd, want die is 41 joar loater et Idromeer ien Itoalië overstoken, met de nije generoatsie. En geft nog aal gien krimp.
Bert Weggemans