Niks minder as dat joe één van joen kiender kwiet bennen. Dat is host et beroerdste dat jem je veurstellen kinnen as jonge olders zijnde. Ien e tachteger en negenteger joaren was der op de Nederlandse kiender tillevizie, die vanzulf óók bestemd is veur de olle lu van de doelgroep, een heerlek Duuts programma met de aansprekende titel: O Schreck, O Schreck, das Kind ist weg!!
Dit was n dolkomisch pregram rondom een rommeleg, zeg mor gerust chaotisch gezin met kiender, en met n hiel speulse opa die bij t gezin ienwoonde, en die net zo ondeugend was as de kiender zulf. En dan was der nog de ploatseleke wiekagent die zogenoamd de orde ien e buurt bewoaken mos, mor t zo nauw niet nam, woardeur de kiender van rommelege gezin een heerleke jeugd hemmen konnen. Ze beleefden met nander allerlei hilarische oaventuren, woar ien aal geval onze kiender op zundagmörgen groag noar keken, en wij niet minder, want we waren zulf net zo voak slap van t lagen as onze eigen kabouters.
t Wordt minder as jem ècht één van joen kleine jongen kwiet bennen, en niet wieten woar je de kleine man of vrouw zoeken moeten. En jem wieten net zo goed as ik dat, hoe goed je ok oppazen, t met elke jonge dochter of zeun wel es veur komt dat ze zo ienenen spoorloos bennen. t Overkwam buurman Van Wiek die met zien vrouw een dagje op e kleinkiender paste. Jonkje van vier, meiske van twee. Op dizze zotterdagmirreg zien wij buurman aal mor bij ons om t huus hin lopen. Wij noar buten, buurman zigt der slim bezörgd uut: gries van ellende. t Meiske is vot, zee er, zo lopt ze bij ons ien e tuun, en zo is ze vot. Wij met aandere buren aan t zoeken, en noa n tiedje komt de bewoner van een van e boerderijen aan t Pad op ons toe lopen. Met aan zien haand n klein meiske met n roze truitje aan. Bennen joe messchien iemand kwiet? Joa kirrel, zeid buurman Van Wiek, wij bennen doodsongerust. Woar hemmen joe heur vonnen? Och, zee de boer, der speulde zo opeens n klein meiske ien t e tuun die wij beslist niet kennen. Ze was op onze geitjes oafkommen, die bij ons veur t huus lopen. Man wat n geluk, stoamelt buurman, hartstikke bedankt hur! En doe komst met, kleine meid! En doar gijt opa Van Wiek hin, zó opgelucht, met t meiske speulend aan zien haand.
Leergeld
Wijzulf hemmen ok leergeld betoald op dit terrein. Wij harren thuus ien Nijbert de achtertuun oafzet met goas tuzzen de coniferen, schuttingdeur en n hekje dat goed op slöt kon, om te veurkommen dat de kleinste jeugd zo onverwachts het stroatje achter ons huus op rennen zollen. En dat hekje was van levensbelang, want der reden best voak trekkers langs met grode landbouwmechines der achter aan, mor ok personenauto ’s die met n gangetje of tachteg achter ons huus langs reden op weg noar de boerderijen aan t Pad, of noar de honnekennel.
Op n dag speulde ons zeuntje van goed twee joar ien e achtertuun. Tenminsten, dat dochden wij, omdat t hekje en de schuttingdeur goed versloten waren. En toch stijt binnen tien menuten onze buurjonge Arjan van vier huzen verderop bij ons veur de deur. En deur t matglas hinne zie ik een klein geel-blauw shirtje, dat moet beslist van n kiend wezen. Ik doe de veurdeur lös en doar stijt ienderdoad Arjan, met… onze tweejoarege zeun aan zien haand. “Mag Jan Willem wel op straat spelen? Hij liep net bij ons voor het huis midden in de J H de Boerstraat”. Ik en mien vrouw, die der ok over toe komt, bennen verbiesterd: Hoe kon dít? Wij hemmen Arjan stief bedankt veur zien oplettendheid en nammen ons kwoajonkje met toe huus ien. Hoe heb je dat gedaan kereltje, hoe ben je uit de tuin gegaan, de straat op? Noatuurlek begript n manneke van twee niet direkt aale woorden die joe tegen hum zeggen, dus n antwoord konnen we niet zo mor verwachten.
en doe gijst achter e schuttingdeur stoan met n handje vol schuumbanaantjes
Mien vrouw kwam op n hiel loos idee. Ze zeid: ik sluut mijzulf met ons weglopertje op ien e achtertuun, en doe gijst achter e schuttingdeur stoan met n handje vol schuumbanaantjes, hij moet dij wel zien kinnen vanzulf. Zo gezeid zo gedoan: ik stel mij achter e schuttingdeur op met een handje vol lekkere gele snoepbanaantjes, en ik ging zó stoan dat de kleine man mij nog net zien kon. Ik dee mien haand open en liet om t hoekje van e schuttingdeur de geelgolden schat zien dat ik net uut een zakje van Haribo hoald har. Nou, dat ging meroakels! In een flits van een seconde liet onze hoop veur de toekomst hum op zien lief valen, en kroop zunder eneg probleem tussen de coniferenstammen deur die noast de schutting groeiden. Die bomen waren allang volwazzen, dus wij harren doar nooit goas tussen doan. Mor dat harren wij verkeerd docht, hij kroop der zó tussen deur. Kiender bennen loos, door kinnen wij nog wat van leren!