Berend is n kameroad van mij. Al hiel laang, al vanoaf dat we op e legere school zaten. Minsen zeggen wel es dat as ze der goed over noadenken ze eileks niet zo barre veul vrienden hemmen. En zulfs persoonlekheden van e tillevizie, die deur zo veul minsen kend worden , zeggen meestentieds, dat as ze goed bij heurzulf noagaon ze niet verder kommen as één echte vriend. Nou, zo’n vriend is Berend veur mij. We bennen wel hiel verschillend, hij is zeer nauwkeureg, denkt overal hiel goed bij noa, overziet alles veur zo ver meugelek, en ik bin hoewel hardwarkend, toch meer van t gevoel, van e emotie, van e impuls. Ik denk voak bij mijzulf: Je kinnen ok te veul ales beredeneren willen.
Mor afijn, om n laang verhoal kört te moaken: as kiend van jemme olders valt de appel voak niet ver van e boom. Berend zien pabbe is een slim eerdoadege, vrundeleke man, royoal, zit nooit om n woord verlegen, mor zien mamme is van t stille soort, ales moet op regel wezen, huusholleng aalmoal piekfijn veur n kander, en t hiele huus spik en span, joe kinnen bij heur thuus wel van e grond of eten. Bij ons thuus is t aalmoal wat makkeleker. Netjes, mor beslist niet té, mor wel oergezelleg. En zo komt het dan ook dat Berend voaker bij mij over e vloer komt dan ik bij hum, bij zien olders thuus.
En joe snappen vast al wel woar ik hin wil: Berend oart zowat ien ales noar zien moeke. Hij wel wat sproakzoamer as zij, mor beslist net zo netjes. Ach, en ien e zummervekaansies bennen je voaker bij n kander as deur t schooljoar hin, en dan moaken je ok allerhande huseleke situoatsies met. Berend vertelt mij dat heur poes al weer n nust met jongen kregen het, en ze kinnen ze beslist niet aalmoal hollen, dat wordt veul te gek. De kat valt onder e direksie van moeder de vrouw, mor as der weer es een niet gepland nustje met kleine katjes op e wereld brocht wordt, meestientieds ien e bijkeuken of ien e fietsschuur, dan droagt mamme de zörg veur e katjes votdoalek over aan pabbe, die moet hum der moar met redden. En doar is er zo langzoamerhaand ok wel flauw van, t is beslist gien leuk karwei om je te ontdoen van de overtollege katjes.
Hij perbeert der een poar bij femilie en bekenden onner te brengen, of n poar weg te geven aan e dierenzoak, mor die hemmen ok niet aaltied de ruumte derveur. En dan moet pabbe mor zörgen dat er der vanoaf komt. Doarom hemmen Berend zien ollelu der es goed over proat. Pabbe zeid: Der bestijt toch wel n pil veur katten? Ik heb tenminnen aal zoiets lezen. Mor dat kost wel geld, zeid Berend zien mamme, die slim zuneg aandreit is. Mor Grietje, luuster nou es, zegt pabbe: wat is slimmer, die poar centen veur de poezenpil of iedere poar moand die ellende van t aan t enne moaken van e overtollege katjes.
Och, Rieks jong, zeid mamme, doar hest eileks ok wel geliek aan. We moeten die poar centen dan mor investeen, t veurkomt n hiele prodde overlast. En zogezeid, zo gedoan, pabbe gijt noar t spreekuur van e dierenkliniek en komt met n hiel deuske pillen weerom. Ze lezen de bijsluter goed, en doar stijt dudelek ien dat de kat op n vast mement van e week één pil hemmen moet, t beste kin dat toegeliek met t voer toediend worden, zo stijt der te lezen. Berend zien mamme is bar sekuur en besluut dat moandag, de dag dat pabbe de pillen ophoald het bij de veearts, de vaste dag worden moet van t toedienen van de anticonceptiepil. Dat gijt n pooske hiel best, der komt gien nust met jongen meer bij.
Mor wel schetst ieders verboazeng as der vier moand loater toch weer n nust jonge katten ter wereld kommen is, diskeer ien e fietsschuur, woar de kat noar binnen kin deur n katteluukje. Rieks en Grietje bennen grammietereg: hoe kin dat nou, doe hest e kat toch wel iedere moandag heur pil deur t eten geven? zeid Rieks. Joa wis en waarachteg wel, zeid Grietje, die van kwoajegheid een dik rood gezicht krigt. Mor ja, zeid Rieks, ík zit der weer met. Nou, niks gien gezeur, doe gijst mor terug noar e dierenarts en doe vroegst dien geld terug. Dit kin ja niet, aal mor geld uutgeven veur n pil die botweg niet warkt. Rieks vuilt de bui al aankommen , hij moet der weer achteraan.
Met n ongemakkelek gevoel gijt Rieks terug noar e dierenkliniek, en zeid woar er veur komt, dat de kat ale week n anticonceptiepil kregen het, en nou toch weer zwanger worden is. Rieks zeid: Mien vrouw het zeid dat ik t geld weerom vroagen moet, mor dat vien ik ok al zowat. Nou, zeid e dierenarts, ik kin mij dat hiel best veurstellen heur, moar doar kin ik heloas niet aan beunnen. Mor dat jem telerugesteld bennen, dat snap ik hiel best.
En zo komt Rieks onverrichterzoake weer thuus, eilek s is er al beducht veur hoe Grietje reageren zal.
Ien tied dat heur man noar e dierenarts gijt om verhoal te hoalen, het Grietje met n sjaggereineg gezicht besloten dat de woonkoamer moar weer es een flinke beurt hemmen moiet, misschien kin ze onner t schoonmoaken heur bozegheid wat kwiet roaken, en dan holt ze tenminnnen nog n goed gevuil over aan ee schone woonkoamer. Grietje nemt heur veur e zoak es eefkes degelek aan te pakken. En omdat ze nog wat kwoad s vanwege t nust jonge katten pakt ze met extroa energie het bankstel op en schoeft t aan e kaant. Net op dat stuit komt Rieks thuus, n beetje bangeg van hoe zien vrouw reageren zal nou er zunner geld weerom komt.
Hij komt net op t goeie mement binnen: Rieks, kom hier es hin, ik krieg dat zwoare loeder van n bankstel níet aan e kaant. Rieks zwiegt, lopt noar zien vrouw toe en helpt heur de bank aan e kaant te schoeven. Het is dan wel geen veurjoar, t is ienmiddels volop zummer, mor tied veur n grode schoonmaok is der altied wel, denkt Grietje.
De zun stijt op dit memen t van e noamirreg hoog aan de hemel en schient onbarmharteg noar toe e woonkoamer ien.
As t bankstel dan eindelek ver genog noar Grietje heur zin aan e kaant schoen is, ropt Grietje ienenen: Rierks, gatverdarrie , wat leit doar toch ien e holte van die poot van het bankstel, doar, precies ien e holle ruumte van e rechterachterpoot? t Lieken gatverdarrie wel moezekeutels of zo, zeid Grietje, gatver de gatver de gatver, wat smereg. Riek zeid niks en bukt hum veurover om met zien haand die moezekeutels op te rumen. Doar is n man ja goed genoeg veur, denkt er kwaoad bij humzulf.
Rieks het ienmiddels alle korrels opruumd, zien haand telt wel dikke twinneg van die ronde dinkjes. Mor Grietje, zeid Rieks, nou kinstoe mij dudelek moaken wastoe wilst, mor wat hier ien mien haand leit bennen beslist géén moezekeutels. t Lieken wel ronde balletjes, zo groot as windbukskoegeltjes. Nou Grietje heurt dat Rieks geen moezekeutels ien a haand het wordt ze al wat rusteger. Gelukkeg, zeid ze, geen moezekeutels, doar bin ik bliede om. Mor wat hestoe dan wèl ien dien hannen? Ien t grelle licht van e zun zigt Grietje de koegeltjes leggen. En ze krigt ienenen n dikke rode kleur op, heur gezicht.
Mor, mor, Rieks, stottert ze, dat bennen de pilletjes ik deur Poekie heur voer doan heb, de leste moanden. En dan is t roadsel oplöst, pabbe en mamme moeten der ok wel om lachen. Die dekselse Poekie toch, zeid Grietje, aankommende weken dan neem ik heur op schoot en douw ik heur e pil deur t haalsgat hin. Gelukkeg bennnen de beide olders wat kalmeerd, en kinnen ze der om lachen.
Bert Weggemans