Der is hiel wat te doen over de positie van de man ien t gezin van vandoag. De moderne man moet tegenswoordeg van veul markten thuus weden, of niet dan? De tied dat we as manlu veural ien e weg lopen leit zo langzoamerhand toch wel achter ons. Hiel soms overkomt ons dat nog wel es, zoas et mij n poar week leden nog overkwam op e Leek: ik stap toe de drogisterij ien terwiel de beide dames van de DA de spullen ien buten zetten. k Bin der vroeg bij, t is net negen uur. Ik hol omzichteg de winkeldeur open veur de oldste van de twee verkoopsters: goh, zeit ze, dat overkomt mij host nooit meer ien dizze tied. As ik tegen heur zeg dat k beslist niet ien de weg lopen wil zeit ze: doen jullie kerels dat sowieso al niet dan?
Wij hemmen der om lacht met n drieën, zo vroeg op e mörgen, en dan al reden tot onbekommerd lachen, zukse mementen moesten we meer hemmen viend ik. Der lopen al genog mensen rond met n strak gezicht, en humor i-der veur om dat smoelwark oaf en toe wat te ontspannen. Ik heb mien boodschap bij dizze vroleke dames oafrekend, en met n brede armswaai oafscheid nommen.
Bij thuuskomst vertel ik mien vrouw over dizze vroleke ontmoeteng met e beide drogisterij-metwarkers. Et beurde heur ok op, zo mor op n vroege moandagmörgen. Dan zeit ze hiel wat loos: a-der nog n thema neudeg is veur dien nije verhoal, veur de site van Simon, dan moestoe eilekes n verhoal moaken van die keer dat ik op vekaansie ien Mallorca mien contactlens kwiet was.
Nou ja, zeg ik, toe wij trouwd binnen har jimme femilie n mooi stukje cabaret ien nkander zet over de hoe der destieds tegen de man aankeken werd. Heur olders, zus en broer harren n liedje moakt met as titel Spinnenjoager, brede borst, n man! Dan wis ik alvast wa-der van mij verwacht werd ien et huwelek: Spinnenjoagen, joa, dat is wel dudelek. Want a-der één ding was en is woar destieds mien verkering en nou al 42 joar mien vrouw et liefst veur op e loop gijt, dan is dat wel de overwachtse aanwezegheid van n onschuldege spin: ien a badkoamer, op e wc, of ien e sloapkoamer. En dan moet ik as de brandweer zörgen dat ze doar van verlöst wordt. Ik doe ja niks liever, zo ’n onschuldege spin veurzichteg met n keukenpapierke oppakken en dan buten de deur zetten, et liefs intact, zo dat der gewoon verder goan kin met zien leven.
Brede borst, dat liekt mij ok wel dudelek. Der binnen ja altied van die onaangenoame situoaties dat je nkander opvangen moeten, mor dat geldt vanzulf wederzijds, umdat je as man ok niet altied de held uuthangen kinnen.
Dat leste woord, n man, dat is toch nog net eefkes n wat groder begrip – der binnen noast spinnen wegjoagen en nkander troosten nog zo veul meer dingen dat joe je biezunder ienzetten moeten veur joen wederhelft, mor dat is aandersom veur heur net zo, vanzulf. Doarom zee ze dizze moandagmörgen dat ik mor es n verhoal schrieven moest over de man as contactlenzen opspoorder. Ikzulf droag al sinds mien vittiende n bril, mien vrouw het eerst wel n bril droagen, mor doar was zij noa n joar of vier wel op uutkeken: ze vond zo ’n ding lasteg, niet mooi, en toen de eerste contactlenzen op de markt kwammen har zij de keuze moakt om doar gebruuk van te moaken. Veurdat wij trouwd binnen hemmen we net n joar verkering had, ien dat eerste joar dat wij soamen wadden kwam et al geregeld veur dat ze n lens kwiet was. Dan zag zij niet goed woar ze zoeken moest, en dan was et aan mij om redding te bieden. Dat gung meestal nog wel oardeg goed, as ze mij mor vertellen kon op wel moment en op welk plak ze hum kwietroakt was. Sums laag er dan ien e pool van e vloerbedekking, mor met kamperen ok wel tussen et grondzeil ien e tent en veurtent. Dan laag er net ien et smalle reepke gras tussen e beide zeilen. Dat ging dan ok nog wel.
Mor as je n lens kwiet binnen ien e buurt van e wastoafel, dan wordt et spannend: et alderberoerdste is vanzulf as de lens bij et spoelen ien e goatjes van de oafvoer verdwient, want dan is de kans klein dat je hum weervienen. Niet onmeugelek, mor wel bijnoa.
Ien et begun van ons trouwen, toen onze beide oldsten vier en één joar old wadden, en onze dochter nog niet geboren was, gungen we met ons vieren veur t eerst met vliegtuug op vekaansie, noar Mallorca. Spannend vanzulf, want zoas ik al eerder verteld heb is mien vrouw niet echt weg van reizen met et vliegtuug. Afijn, de reis was goed goan, we harren n alderoardegst appartementje ien Cala d’ Or, en de omgeving was mooi.
Net toen we de eerste week achter e rug harren en s oavends veur et sloapen goan onze plannen veur de volgende dag besproken harren, heurde ik dat terwiel mien vrouw heur tanden aan et poetsen was en körte, scharpe tik, zo te heuren op e raand van e wastoafel. En joa hur, et was zo. Dat heurde ik al gauw genog, want ik heurde: Neeee, Nee hè, niet hier, oh wat i-dit slim – mien lens is vot. Zo heb ik hum nog ien e hannen, zo heur ik tik, en vot i-der!
Ik heb nog gauw n zaklanteern ophoald en alles ien e buurt van e wastoafel extroa beschenen, ok onner de wasbak, noast en achter e wasbak, mor we zagen niks. Ienmiddels was t al goed elf uur, we wadden beiden moe, en t leek ons beter om de volgende mörgen vroeg verder te zoeken.
Mor joe wieten wel hoe dat gijt, ien e mörgen moeten eerst de kiender ok nog ien e badkoamer verzörgd worden, en veur ze et eten op harren was et wel al n uur of half elf. Ien buten et mooiste weer van de wereld, temperatuur (toen al!) tegen de vitteg groaden, en de kiender wollen noar t swembad vanzulf. Ik zeg tegen mien vrouw, et liekt mij et beste astoe met e beide jonges noar t swembad gijst, want noast de appartementen lag n royoal swembad. Dan zal ik nog n extroa poging woagen om te proberen dien lens te zoeken en, hopelijk, te vienden.
Zo hemmen we dat oafproat, zij ging met e beide kereltjes noar t swembad, en toen alles rusteg was ien t vekaansiewoning, gung ik noar e badkoamer, woar n hiel klein roamke ien zat, woar op dat mement precies de zun hiel fel noar binnen scheen. Dit is mien kaans, dochde ik, as et nou niet lukken wil, dan lukt er ok echtwoar nooit meer.
Nou de zun zo fel noar binnen scheen zag ik tien keer meer as gisteroavend. Eerst e wasbak nog mor es goed oafzoeken, dan weer de vloer onner en noast de wasbak – mor hoe scharp alles ok verlicht was, ik kon nog nargens de bewuste lens zien. Toen bleef der nog mor één meugelekheid over: tussen de achterwand en de rand van de wastoafel zat n donkere spleet, ik kon proberen om doar achter te kommen. De spleet was net breed genog om achter de wastoafel kieken te kinnen.
Eerst zag ik allinneg mor n loag stof, met twee kleine rondjes der ien. Dit was mien kans, met n pincet uut ons EHBO-deuske pakte ik veurzichteg et eerste rondje – dat werd n teleurstelling, want dat was niet meer as n lange hoar die as s rondje oprold was. Niet meer as et lange hoar zulf en verders allinneg stof. Der was zo te zien nog nooit schoonmoakt, die smalle ruumte doar achter de wasbak. En toen, met de moed der wanhoop, toch mor dat tweede rondje ien e dikke loag stof proberen op te vizzen – en…., woarempel, doar lag gien hoar, mor n loagje stof, en onner dat loagje stof lag de contactlens van mien vrouw- ik heb werkelek woar juicht: toch nog vonnen, wat n overwinning!!
Ik wis niet hoe vlug ik noar buten moest om et grode nijs te vertellen. Gauw de sportschoenen aan, sportshirt aan en as de brandweer noar et swembad. De regels bij et swembad wadden streng. Schoenen buten et hek stoan loaten en op blode voeten verder langs de badrand. Ik liet dus snel mien sportschoenen bij de iengang van bad stoan, en riep van verren al tegen mien vrouw: IK HEB HEM!! Eerst verstond mien vrouw et nog niet, want der werd volop speuld deur n stuk of derteg kiender, en die moaken lawaai genog. Ik kwam dichterbij en ze vroagde mij nog n keer: Wat hestoe? Dien lens, dien lens, ik heb ‘m. Ik was net zowat ter hoogte van e ligstoel woar zij met onze beide jonges op zat om n ijsje te eten. Ik wol nog net mien voest opsteken en zeggen: ik heb ‘m hur, ik heb m hier ien mien voest – toen ik ien e fractie van seconde op e spiegelgladde tegenvloer van t swembad uutgleed, en achterover met n soort salto achterover sloeg toe et kienderbad ien. Tied om te schrikken har ik niet, ik smakte met n soort koprol achterover toe et woater ien, ik schat niet dieper as 80 centimeter. Ik verdween onner woater, en toen ik weer boven kwam en mien voest omhoog hield ze mien vrouw teleurgesteld: dan i-der nog vast en zeker veurgoed ien et swambadwoater verdwenen! Mor ik kon heur geruststellen: k heb hum nog heur, hij zit nog gewoon ien mien rechterhaand!!.
Wat was ze bliede, dan huufde ze de rest van e vakaansie heur niet te behelpen met mie nolle reservebril, mor kon ze gewoon heur lenzen weer droagen, ze was mij slim dankboar.
Zo zie je mor weer, n man bin je niet allinneg ien huus, mor eerns woar te land, te woater en ien e lucht.
Bert Weggemans