LEEK-Dat het gemeentehuis van Leek, op het gele ‘Nienoordhuisstijl’ voorhuis na, tegen de vlakte gaat stemt niet tot droefenis. Wat een depressieve lokalen waar de ambtenaren sinds de tachtiger jaren zaten te werken. Alleen het uitzicht stemt tot vrolijkheid. Gisteren konden de bewoners afscheid nemen van het gebouw en mochten zelfs een steentje uit de muur bikken om mee te nemen. Gedaan is het in Leek met markante burgemeesters en wethouders, aangiftes van geboorte en overlijden, trouwen en ophalen van paspoort en rijbewijs.
Jur Engels geeft een rondleiding in het gebouw. De verwarming is nog aan. Hij heeft hier 38 jaar gewerkt onder meer als cultuurambtenaar en voorlichter. “Te lang”, zegt hij lachend. Hij wijst bij de achteringang op de plek waar de prikklok stond. Hij weet nog feilloos wie waar werkte op welke afdeling. Zoals de ruimte waar openbare werken nog met tekentafels werkte. ‘Hier zijn de plannen voor Oost-Indie gemaakt.” Lopend langs het archief vertelt hij dat de inhoud in Marum is opgeslagen.
In de oude raadzaal kon het publiek niet alle raadsleden zien. Hier pleitte Siepie de Jong, de enige vrouwelijke burgemeester van Leek, keer op keer voor het schenken van zuivere koffie in het gemeentehuis. Dat lukte haar niet. ‘Over mijn lijk’ zei PvdA wethouder Jan de Jong over het samengaan in het college met Rudi Slager van de GPV, later ChristenUnie. De kamer van wethouder Jan de Jong herinnert aan het driftig aanpassen in 1995 van de bouwkosten en de exploitatiecijfers van het overdekte zwembad om het voorstel door de raad te krijgen. Dat was een uur voor de raadsvergadering.
“Tel, Tel, Tel”, zong raadslid Paul Tameling hier om de verantwoordelijke wethouder voor het vervuilde terrein van Theo Tel te sarren. Tel en Tameling kunnen nu goed door één deur.
De geest van Nienoord is ook aanwezig. Anna van Ewsum vertelt van de ‘dolle jonker’ die van 1843 tot 1845 burgemeester van Leek en Marum was. Ferdinand Folef baron von Inn- und Kniphausen dronk graag een borrel en als hij de kroeg binnen kwam schreeuwden de gasten ‘Leve de Jonker’, waarna door hem een rondje werd gegeven. Met het weghalen van de schilderijen van zijn voorouders werd hij terzijde gezet. (de-dolle-jonker-vocht-tegen-familieportretten).
Op de plek van het gebouw stond eerst de brandweerkazerne. Toen het gemeentehuis daar werd gebouwd, behield de sirene zijn plaats boven op het gebouw. Die kon worden bediend met een knop op het koetshuis, later de bodewoning. Voormalig brandweerman Harrie Boonstra herinnert zich dat ze een keer zo hard door de bocht gingen dat de conciërge van de Oude Ulo uit de brandweerwagen slingerde. “De deur was nog niet dicht. We reden gewoon door. Binnen een minuut na het alarm waren we altijd al op weg naar de brand. “.
De oude raadzaal.