Joar of twee leden fietsten vrouw en ik deur Tolbert. Ons vaste rondje over Carolieweg en Zandhoogte zat der zo ’n beetje op. Nog eefkes n poar boodschappen hoalen bij de Poi en dan weer op huus aan. t Bruggetje over de Tolbertervoart was et leste stukje natuurschoon, as n soort òfsluting van n half uurtje Westerkwartierder pracht. Stukje deur de nijbouw, dan langs De Vries Tweewielers en dan rechtdeur over Leuringsloan richting winkel.
Tot ons zo op eens t oog viel op n schienboar nije winkel die hum opende veur t publiek. As ik mij niet vergis was dit destieds et pand van de Tolberter Tegel Centroale. t Pand was al meerdere moalen van eigenoar veranderd, en nou kwam der zo te zien n winkel ien die holten tuunbanken aanbood. Der stonnen al wel rekloameborden ien buten en de winkel zol aan t enne van e week officieel opengoan.
Mor tot onze verrassing harren ze al wel n aanbieding bij de iengang stoan. Een echte originele Engelse tuunbank zoas je die voak zien ien e Engelse films op tillevizie. Vrouw en ik holden slim veul van Engeland, t Engelse landschap, de parken en de tunen, en van de minsen die doar wonen net zo goed vanzulf. De Engelse bank leek ons geweldig, en de pries die op dizze openingsaanbieding stond moek et nog aantrekkeleker. Honderd euro òfpriesd wa-der. Noa de feesteleke openingsweek zol der weer gewoon 380 euro kosten.
Dus wij met n beiden toe de winkel ien, woar nog drok warkt werd aan van alles en nog wat. We konnen niet recht goed zien welke mannen nou bij de winkel heurden en wel der gewoon aan t wark wadden veur et gereedmoaken van de toonzoal. t Volk liep oaf en aan en toen der n man aanlopen kwam met n vriendeleke uutkiek èn een lach op zien gezicht hemmen we besloten om hum mor eefkes aan te schieten. “Dag! Zee de vriendeleke man, fijn dat u al vast een kijkje komt nemen.”
Vriendelijk, dat wa-der zeer zeker, mor zo te heuren – een Westerkwartierder wa-der ien aal geval niet. Zien toal verroadde t westen van et laand. Toen we met de man ien gesprek kwammen bleek dat onze vermoedens correct wadden: weliswoar woonde der ien t Noorden, mor opgroeid wa-der ien Rotterdam, woar zien femilie ok grotendeels woonde. Toen ik vroeg hoe der zo ien t Noorden verzeild roakt was antwoordde der met n brede grijns: “De liefde hè, meneer, u kent het wel.
Maar u bent geïnteresseerd in een tuinbank, neem ik aan?” Juust, zeden wij, wij binnen eileks veural ienteresseerd in e Engelse tuunbank veur bij de iengang van e winkel. “Ah, zee der, u hebt smaak. Originele Engelse tuinbank, net van de week aangekomen van een tuinmeubelbedrijf in East Anglia, vlak bij Cambridge. U heeft geluk, de bank kost vanaf volgende week weer gewoon 380, maar vanwege de opening van de zaak hebben we honderd euro van de prijs afgedaan.”
Hij nam ons nog eefkes met noar de tuunbank toe, gaf wat technische ienformoatsie, mor wij wadden eileks al verkocht. “Fantastische bank, voor een leuk prijsje,” zee der. Wij kwammen tot overeenstemming over de pries – en ok over de levering. “Als u niet al te ver hier vandaan woont kom ik de bank persoonlijk deze week even bij u langsbrengen. Niebert is maar twee kilometer, als ik even een rustig momentje tussendoor heb bel ik u op en breng ik hem even bij u langs. Mocht u ons willen bellen, u heeft gesproken met Wullem.” Zo sprak er zien veurnoam uut. “Wullem uit Winschoten, dat vergeet u vast niet meer.” Ien Winschoten wa-der, toen de liefdesvonk oversprong, bij zien Grunnegse meiske ientrokken.
En ienderdoad, twee doagen loater werden we tegen n uur of twaalf beld. “Dag, Wullem hier!” zee de stem deur de tillefoon. “Ik kom graag zo over n kwartiertje de Engelse bank even bij u langsbrengen.” Doar was ik bliede met, vrouw en ik verheugden ons op e nije bank. En joa hur, goed tien menuten loater stopte der n auto met aanhanger bij ons veur de deur met de nije Engelse tuunbank ien e loadbak, vastzet met stevege textielen spanbanden.
Ientussen was niet allinneg ik ien actie kommen, mor ok ons op dat mement zeuvenjoarige Duutse herder, die hiel woaks hum heuren liet. Wullem zee onner et lösmoaken van de zelen deur: “Volgens mij ben ik al gespot, zo te horen.” Met n beiden tilden wij de bank van de aanhanger, en tussen de buxushegen deur liepen we toe e tuun ien, veur t koproam langs nor achter et huus. De herder stond recht veur t koproam, de neus host tegen t glas aan volop te blaffen. “Hij volgt ons wel,” zee Wullem, en ik verbeeldde mij dat er wat witjes om e snuut begon te zien.
“Stelt niet veel voor hoor,” zee ik tegen Wullem, boel geblaf, maar weinig van te duchten. Wullem reageerde niet meer, we liepen swiegend achter huus langs noar et terras, toen Wullem alarmeerd werd deur et open klappen van koamerdeur en keukendeur. Dat dee de Duutse herder al vanòf dat er bij ons was. Boenk! En nog een keer: Boenk! En toen veur de derde keer Boenk!
Ik zag dat Wullem aal benauwder keek
Ik zag dat Wullem aal benauwder keek en toen de herder ok nog de bijkeukendeur openbokst har wa-der nog mor één deur dicht veur de hond bij ons was. We stonnen ienmiddels op et terras, en ik ston vlak veur de butendeur van de bijkeuken. Benauwd zee Wullem nog: “Hebt ie al gegeten?” “ Ja hoor, hij heeft alles gehad ,” zee ik nog. En net toen ik de vroleke mor iendrukwekkende kop van onze herder achter t glas van de bijkeukendeur opduken zag, donderde ik met veul geweld de deur dicht, recht veur de snuut van de herder, die mij stroalend en verboasd aankeek. “Hoezo? Ik mag der aanders toch óók altied bij?” zee onze herder met zien prachtege brune ogen tegen mij. Op t zulfde mement heurde ik vlak noast mij Wullem met zien onvervalste Rotterdamse tongval “Oh, gelukkig” zeggen. Dat, geliek met n diepe zucht van opluchting, wadden de enige woorden die Wullem nog net uutbrengen kon.
We harren ien e winkel eerguster al met hum òfrekend, en doarna heb ik Wullem hartelek bedankt veur et thuusbrengen van de Engelse bank. Hij bedankte ons veur de aankoop en was bliede dat et blaffende monster hum niet opvreten har.” Moi hè!,” zeden we tegen nkander, want dat woord ha-der ienmiddels al leerd hier bij ons ien t Noorden. En tien kilo lichter liep Wullem vrolek bij ons et tuunpad oaf, op weg noar zien auto met aanhanger.
Bert Weggemans